Het 112 weekend

We waren door mijn zoon en zijn vriendin getrakteerd op een avondje uit. Eerst naar een Vietnamees restaurant en later naar het casino. Carla, mijn vrouw had nog wat geld gewonnen en achter in de wagen van mijn zoon zaten wij op de terugweg gezellig na te praten. Omdat Carla de ergste vorm van diabetes heeft ‘prikte zij onderweg haar bloed nog even. Ik zag het cijfer 17,8 op de display staan. “Behoorlijk hoog,” dacht ik bij mezelf. Gelukkig heeft ze een pompje waarmee ze continue insuline kan toedienen. Thuis heb ik nog wat gedronken, samen met mijn zoon en zijn vriendin. Carla, deed de honden nog even. We hadden er geen benul van, dat er een 112 nacht naderde.
Die nacht draai ik mij in mijn slaap om en tijdens deze beweging valt de rug van mijn hand op haar arm, die ijskoud aanvoelt en ontzettend nat. In een oogwenk zit ik rechtop in bed en probeer haar wakker te schudden. Haar lichaam voelt ‘dood’ aan en ik schrik hevig. Met volle kracht storm ik uit bed en doe het licht aan. De schrik wordt nu erger, wanneer ik zie, dat zij met grote wazige ogen voor zich uit kijkt. Ik schud nog een paar keer aan haar en vraag of ze kan praten.
In haar ogen zie ik de wil om te reageren, maar er komen geen woorden.
Ik had al eens eerder meegemaakt, dat zij een behoorlijke hypo had, maar nog nooit eentje met een soort coma erbij. Ik besef, dat dit alarmfase 1 is.
In een flits bel ik 112, kleed mij aan en ren naar beneden, om de poort van de tuin open te doen. Daarna weer naar boven, om te kijken of zij nog in bed ligt. Ze heeft haar ogen nu dicht. Het klinkt gek, maar dat heb ik liever, dan open, omdat ik vermoed, dat zij mij in die toestand niet meteen zal volgen op de trap en zo naar beneden kan vallen.
Snel loop ik weer naar beneden, trek mijn jas aan en als ik naar buiten toe loop, zie ik dat de ziekenwagen net het weggetje voor mijn huis af rijdt, omdat men het adres niet lijkt te vinden. Snel ren ik er achteraan en gelukkig bemerken de mannen mij. De bestuurder trapt abrupt op de rem. Bij nader inzien blijken het een man en een vrouw te zijn. Ik ga ze voor, naar de slaapkamer en gek genoeg kwam er toen een moment waar we allemaal om moesten lachen. Toen de ziekenwagen mensen de slaapkamer betraden trok Carla de dekens geschrokken op tot aan haar kin. Enerzijds was het een komisch gezicht en anderzijds veroorzaakte het ook een geruststellende gedachte, omdat zij ergens op reageerde. Praten deed zij nog steeds niet.
Daarna ging het snel. Bloed prikken, meetwaarde 3,8, infuus aanleggen, twee kokers met elk 10 cc glucose, bloed prikken, meetwaarde 3,2, nog eens 10 cc glucose, meetwaarde 4,5, en daarna was het een bijna aandoenlijk schouwspel, waarin we getuige waren van iemand, die vanuit de aan het einde verlichte tunnel, langzaam weer op de aarde landt.
“Bent u echt?” vraagt Carla aan het ziekenwagen personeel. “En waarom heb jij je jas aan,” vraagt zij, haar hoofd naar mij toe wendend.
Ik laat even de gedachte passeren dat ik dit zelf ook had kunnen doen. In de koelkast hebben we ook van die loeiers van spuiten liggen, maar het vinden van een geschikte ader is volgens mij niet een van mijn sterkste kanten. Ik weet zeker, dat zij al halverwege die bekende tunnel was, waar alle voorgegane bekenden aan het einde al op haar stonden te wachten en dat vereist een snelle actie en geen geklungel.
Een uur later is de ziekenwagen alweer weg en grote complimenten voor de bemanning.
We denken, dat de combinatie, Vietnamees eten, wijntje, en geen beschuitje voor het slapen gaan, er de schuld van was. Vietnamees eten bevat waarschijnlijk niet veel koolhydraten. Gelukkig heeft Carla van deze hypo geen noemenswaardige nasleep, in tegenstelling tot een hyper (hoge bloedsuikers) waarvan zij soms wel een dag van slag is.
Samen liggen we dicht tegen elkaar in bed en Carla vertelt hoe zij het beleefd heeft.
De slaapkamer die op een schilderij van Salvador Dali leek, waarin ze mij in geen velden of wegen kon bekennen, de plafondventilator, die als een druipkaars ergens in de hoek hing, de mensen van de ziekenwagen, die zo groot leken, dat zij voor het plafond moesten bukken en eigenlijk kunnen we er wel om lachen.
“Hou je nog wel van mij, met al mijn kwalen?” vraagt zij.
“Tuurlijk,” zeg ik, terwijl ik de slaap weer probeer te vatten, met ogen, die veel weg hebben van twee middelgrote schotels.