Het beeld dat de wereld heeft

Naakt sta ik hier voor u ontdaan van de verweten mantel der arrogantie en afstandelijkheid, slechts gekleed in de puurheid van mijn eigen ziel. Is het belangrijk hoe je als persoon op mensen overkomt, en zou je jezelf veranderen als je weet dat het beeld overwegend negatief is? Vaak wordt mij het verwijt gemaakt arrogant te zijn, of zo over te komen op het gros der mensen. Maar ligt dit aan mijn desinteresse in de persoon in kwestie, of aan hun onvermogen om verder te kijken dan de eerste laag?
Ik zal niet beweren dat ik de meest benaderbare persoon op deze aardbol ben, verre van dat, maar ik ben niet op deze wereld gezet om iedereen te vriend te hebben.

Waarom zijn mensen vaak meer bezig met een beeld neerzetten, van hoe ze denken dat de wereld hun graag ziet, in plaats van zichzelf te zijn. Is het de schrik van niet aardig of sociaal genoeg bevonden worden, resulterend in het stigma einzelgänger.
We moeten allemaal een druk sociaal leven hebben vol met vrienden, feestjes en de onvermijdelijke sportschool, om onze persoonlijke status aan te ontlenen. Maar wie van deze cult vrienden stapt ook over naar de echte wereld, als er zich moeilijke tijden voor doen. Wie staat er dan aan je zijde om die hand op je schouder te leggen en te zeggen: we gaan er samen voor en komen hier doorheen. Dan is de wereld van de sportschool en hyves ineens een griezelige kopie van second life.

Laat mij dus maar het stempel arrogant en te direct krijgen, waardoor alleen de echt interessante personen zich een weg weten te banen tot mijn ziel. Ik hoef namelijk niet het middelpunt te zijn, ik hecht meer waarde aan het rustpunt in echt moeilijke tijden.