Het doekje

Het vooruitzicht om een hele dag het rijk alleen te hebben veroorzaakte zo‟n euforisch gevoel dat ik al voor dag en dauw de slaap niet meer kon vatten. Klokslag zes uur stond ik onder de douche. Tijdens het vervoegde zaterdagontbijt woog ik af wat ik die dag zou gaan doen. Me nuttig maken in huis of tuin dat had ik al eerder besloten. Ik keek naar buiten en bestudeerde de buienradar: nuttig in huis, dat werd het! Ik begon met één van mijn vaste taken: een rondje planten water geven. Zelden zulke tevreden planten gezien. Uhh….. ik had jullie van de week toch al een keer water gegeven, of was dat vorige week?

En verder? De keuken, ik bedacht dat er in de keuken altijd wel wat schoon te maken is. Dus de pannenkast uitgeruimd, met ruim water en schoonmaakmiddel gereinigd en weer ingeruimd. Dat zag er mooi uit. Daar zou ik ‟s avonds waarderende woorden voor gaan ontvangen.

Aangezien dit klusje gesmeerd ging, bedacht ik dat ik wel iets ingewikkelders aan zou kunnen. De verwijderbare plinten onder de kastjes waren nog nooit van hun plaats geweest. De installateur heeft nooit uitgelegd hoe je ze weg kon halen. Toen ik er achter was hoe dat moest, begreep ik ook waarom hij liever had dat ze op hun plaats bleven. Het werd duidelijk waarom het installeren van de keuken zo weinig afval had opgeleverd. De keukenboer had dat namelijk netjes onder de aanrechtkastjes gedeponeerd. Plint ervoor en niemand ziet er wat van. Tot nu toe tenminste. Stukken steen hout, plastic. In een keer was ik een halve milieustraat rijker. Ik zou me nuttig maken, dus toch maar alles netjes opgeruimd.

En als je onder de kastjes schoonmaakt dan ook maar op de kastjes. Dus de huishoudtrap gepakt en er op geklommen. Altijd een sensationeel moment. De sticker “max. 100kg” voegde er nog wat extra spanning aan toe. Na enige meters kast afgewerkt te hebben, was ik plotseling mijn schoonmaakdoekje kwijt. Op de grond lag het niet en ook mijn handen waren leeg. Vanaf de bovenste trede van het trapje, dat inmiddels de stickertekst aardig begon waar te maken, zag ik de oorzaak van de vermissing. Alle loze ruimte achter de keukenkastjes was netjes afgetimmerd, behalve bij dit stuk. Dat was opengelaten om de warmte van de koelkastcompressor af te kunnen voeren. Of een schoonmaakdoekje te laten verdwijnen………

“Ach, jammer, pak wel een nieuw doekje”, dacht ik. Maar wat zou er kunnen gebeuren als het doekje na enige tijd kurkdroog zou zijn? Zou het achter de oven zitten of achter de koelkast en wat als de oven heet zou worden? In gedachten zag ik mijn huis door de vlammen verzwolgen worden als een uitgedroogde conifeer.

Het doekje moest er dus achter vandaan. Ik wist alleen niet waar het doekje precies terecht was gekomen. Gelukkig kreeg ik de briljante ingeving om met een spiegel van bovenaf te kijken. Hetgeen weer voor een lange zoektocht naar een spiegeltje zorgde. Helaas voor mij, kun je achter een kast waar geen licht komt met een spiegel weinig zien. Dus het doel van de volgende quest was het vinden van een zaklantaarn. Deze eenmaal gevonden hebbend werd de zaak duidelijk: het doekje was blijven hangen aan de achterkant van de inbouwkoelkast. Zo, nu alleen nog even weghalen.

Een volgende geniale ingeving deed mij besluiten dat de boven de koelkast geïnstalleerde oven er aan moest geloven. Als ze die kunnen inbouwen, dan moet „ie er toch ook weer uit kunnen! Uiteindelijk de juiste schroeven gevonden en de oven zat los. Slechts een kwestie van de oven eruit schuiven, wegzetten, en ik kon bij het doekje!

Helaas was het lot mij ook hier niet gunstig gezind. Toen ik de oven uit de inbouwkast had en hem weg wilde zetten kwam ik niet verder dan halverwege. Het snoer van de oven bleef ergens vastzitten. Daar stond ik dan met de loodzware oven en ik kon geen kant op. Toen bleek maar weer eens dat stresssituaties voor creatieve momenten kunnen zorgen. In een mum van tijd bedacht ik zeker tien nieuwe krachttermen die in complexiteit mijn hele oeuvre tot dan toe overtreffen.

Met veel moeite de oven weer terug geschoven. Tja, dan moest de koelkast er ook maar uit, want het snoer bleef daar achter hangen. Op zoek naar de schroeven waar de koelkast mee vergrendeld was, ontdekte ik dat koelkastfabrikanten meesters zijn in het maken van plastic afdekkapjes met schutkleur, zodat de nietsvermoedende schroevenzoeker psychische hulp nabij is.

Na uiteindelijk de koelkast ook los gekregen te hebben kon de oven alsnog verwijderd worden en was de boosdoener al snel terug waar hij behoorde: in het aanrechtkastje. Ik beraad me nog hoe lang dit “huisarrest” moet gaan duren.

Aangezien bovenstaande capriolen mij een flink deel van mijn vrije “rijk alleen” zaterdag gekost hebben, is het voor mij wel duidelijk. Voor het bovenop schoonmaken van keukenkastjes ben ik:

 Geschikt
X Ongeschikt

sir B.