De wereld is mijn wereld niet meer de laatste tijd. Stuk voor stuk worden zekerheden onderuit gehaald. Waar is de tijd dat een paus in functie bleef tot zijn medewerkers de ontbindingslucht niet meer konden harden en zijn hand zelfs met elektroshocks niet meer tot zwaaien naar het katholieke gepeupel kon worden gebracht?
Woensdag is het zover. Dan mogen we gaan kiezen wie we de komende vier jaar de macht over ons uit willen laten oefenen. En die macht dat is de dames en heren politici heel wat waard. Zoveel dat leugens en halve waarheden blijkbaar toegestaan zijn.
Nietsvermoedend zette ik de televisie aan en dat heb ik geweten. De TV stond op een programma dat achteraf ‘Sterren springen op zaterdag’ bleek te zijn. Een traumatische ervaring.
“Oh ja, je zorgt wel voor de hamster hè?” riep ze vlak voordat de treindeuren zich sloten. Ik had net mijn dochter naar de vakantietrein gebracht. Daar stond ik dan, voor een periode van zes weken had ik de zorg voor haar lievelingsdier opgedragen gekregen.
Ik heb het geprobeerd, echt waar. En een week lang is het ook gelukt. Zeven dagen heb ik mijn mond erover kunnen houden. Het was moeilijk, maar ik heb het gered. Maar nu moet het er uit, ik mag het niet meer voor me houden.
