Vakantievrienden

“Oh ja, je zorgt wel voor de hamster hè?” riep ze vlak voordat de treindeuren zich sloten. Ik had net mijn dochter naar de vakantietrein gebracht. Daar stond ik dan, voor een periode van zes weken had ik de zorg voor haar lievelingsdier opgedragen gekregen. Dinges (zo is het diertje bij gebrek aan fantasie genoemd) en ik hebben een haatliefde verhouding. Daarbij lijkt de liefde vooral van mijn kant te moeten komen. Gezien zijn gedrag zou deze Russische dwerghamster beter Transsylvanische dwerghamster genoemd worden. Vergis je niet in de grootte van het dier. Net zo groot als een muis, maar met in plaats van een staart een klein, raar stompje. Het dier is zich zelf niet van zijn formaat bewust en gedraagt zich derhalve als een lid van de big five.

Thuisgekomen besloot ik Dinges het ‘goede’ nieuws te gaan vertellen. We hadden zes weken om aan onze relatie te werken. Met een valse blik keek hij me vanachter de beschermende tralies aan. Blijkbaar was hij al op de hoogte. Ik besloot het op de ‘slijmtoer’ te gooien. “Wil je een lekker snoepje, Dinges?” Uit zijn reactie kon ik niet opmaken of hij deze geste waardeerde. Ik besloot het er op te wagen en opende de kooi. Voorzichtig nam ik het snoepje tussen duim en wijsvinger en bewoog mijn hand richting mijn kleine ‘vriend’. Dinges begon een hoog piepend geluid te maken en ging, als een echte grizzlybeer, op zijn achterpootjes staan. “Ach, hij is blij met het snoepje.” dacht ik nog. Al snel bleek dat het interpreteren van non-verbale hamstercommunicatie niet mijn sterkste punt is. Begerig grepen de twee voorpootjes mijn hand vast en een fractie van een seconde later boorden twee rijen Transsylvanische tandjes zich in mijn duim.

Krachttermen uitroepend trok in mijn hand snel terug uit de no-go area. De schade opnemend zag ik een hamster, met spartelende pootjes, bungelend aan mijn duim. In een poging deze wel erg close vriendschap te beëindigen schudde ik mijn hand boven de kooi heen en weer. Geen resultaat. Voorzichtig probeerde ik Dinges vast te pakken om hem los te trekken. Als dank beet hij zich alleen maar verder vast in mijn tot bloederige massa verworden duim. De paniek begon zich van mij meester te maken. Ik had hulp nodig.

De ambulancebroeder vroeg zich af of ik niet beter de dierenambulance had kunnen bellen in plaats van 112. Hier kon hij niets mee. Ik smeekte hem mij dan maar naar de eerstehulp te brengen. Alleen als ik zou ophouden met gillen ging hij akkoord. Onderweg kreeg ik wat kalmerende middelen toegediend en in het ziekenhuis aangekomen hadden ook de pijnstillers inmiddels hun werk gedaan.

Zo’n beetje het hele personeelsbestand van het regioziekenhuis is een kijkje komen nemen. Helaas wist niemand een oplossing voor mijn probleem. Geen oplossing wel veel gegniffel en meewarige blikken waren mijn deel. “Nee meneer, de hamster kunnen we niet losmaken. We kunnen uit hooguit voor de gevolgen van de beet behandelen.”

Twee kleine kraaloogjes kijken de wereld aan vanuit een spleetje in het dikke verband rond mijn duim. Ik heb nog een kleine zes weken om een oplossing te vinden.