Waarschuwing

Nietsvermoedend zette ik de televisie aan en dat heb ik geweten. De TV stond op een programma dat achteraf ‘Sterren springen op zaterdag’ bleek te zijn. Een traumatische ervaring. Al haar vetrollen in een giga-badpak gepropt, sprong Patty Brard van de duikplank. Net een blauwe vinvis alleen ‘wat’ minder gracieus. De waterverplaatsing was overigens wel van hetzelfde kaliber. De wet van de zwaartekracht leert ons dat bij een vrije val het zwaartepunt naar beneden keert. In Patty’s geval dus de siliconen. Gevolg: de duikster in kwestie landde plat op haar voorkant op het water. Even, heel even, voelde ik medelijden. Dat veranderde toen Patty uit het zwembad getakeld werd. Het gezicht dat ze trok had ik eerder gezien bij de aankondiging van haar vierde, of vijfde echtscheiding in Boulevard. Tja dame, je doet het jezelf aan, dacht ik, net als toen.

Was het geval Brard misschien nog wel een ‘soort van’ ster. Het rariteitenkabinet dat daarna een poging tot voorselectie voor Rio de Janeiro 2016 deed kwam mij een stuk minder bekend voor. Sommigen kende ik van gezicht, omdat ze in allerlei spelletjes opgevoerd worden als bekende Nederlander. Van anderen had ik nog nooit iets gezien of gehoord. Oh ja, Adje, de huisgek van Paul de Leeuw die kende ik wel. Zijn medaillekansen leken me gering.

Het ergste was nog wel een man die trots aangaf 220 kilo te wegen en door iets bekend scheen te zijn geworden. Een uitermate onsmakelijk gezicht deze collectie van vetkwabben al drillend de duiktoren op te zien klimmen. En nog onsmakelijker dit gevaarte naar beneden te zien storten. De beste man klom even later uit het zwembad op een wijze die ik eerder alleen een hoogbejaarde walrus in de dierentuin had zien doen. Het zwembad werd snel weer bijgevuld.

Waar eindigen deze wanvertoningen? Wat gaat men de, zogenaamd, bekende Nederlanders nog laten doen om het teveel aan televisie-uren op te vullen? Ik vrees voor de traumatische gevolgen voor een groot deel van de bevolking bij wat de televisietoekomst ons nog gaat brengen.

Ik pleit daarom voor het invoeren van een waarschuwingssysteem. Een soort gradatie. De dodo-keuring. Een vermelding in de programmagidsen, oplopend van één tot vijf walgvogels. Als kijker kun je dan zelf bepalen hoeveel je er kunt verdragen.