Het geheim van de jacht

Het is een verhaal dat mij met enige geheimzinnigheid werd verteld door een boswachter van het fraaie natuurgebied van het Provinciaal Waterleiding Bedrijf in de duinen bij Bakkum. Toen ik het hoorde, in de tachtiger jaren tijdens een wandeling door dit gebied, was het al lang geleden gebeurd: ‘Kijk, op dit plekje zat de Prins op een stoel. Te wachten’. Zo ongemerkt mogelijk begon het voltallige boswachterpersoneel aan een drijfjacht, die de bijna volledige fazantenfauna in de richting van de stoel op het duinpad verplaatste. Daar vloog dus de ene na de andere fazant langs de zitplaats en de Prins schoot ze als rijpe appelen uit de lucht. Wat was de Prins een goede jager!!! Een tweede zoals hij, had nog nooit het duingebied bezocht.

Excuus, of het nu Bernhard of Hendrik was, dat weet ik niet meer, maar het is mij als absolute waarheid verteld. De bron was ook dienovereenkomstig betrouwbaar.

Uit even betrouwbare bron, de Volkskrant, vernam ik dat tonelen als deze ook op dit moment geen uitzondering zijn. In Rusland is het bijna een traditie om met belangrijke gasten op berenjacht te gaan. Dat lijkt misschien wel een gevaarlijk tijdverdrijf, maar de Russen weten net als de boswachters in Bakkum, hoe je dit soort zaken moet aanpakken. Daartoe gooien zij zowel de belangrijke gast, als een tamme beer vol met alcohol. Dit is echt een traditie geworden. Er wordt voor gezorgd dat de aangeschoten hoge gast en de dronken beer elkaar in het bos ontmoeten. Het feest is compleet. Zo trots als een aap keert de gast terug naar huis en raakt niet uitgesproken over de beer die hij in Rusland heeft geschoten.

Gelooft u dit niet? Vraag het dan aan Koning Juan Carlos van Spanje. Hij heeftlaatst een bezoek aan President Poetin gebracht en daar inderdaad een dronken beer in zijn krent geschoten. Alleen Juan Carlos heeft pech. Hij heeft het verhaal van de dronken beer in geuren en kleuren in de krant kunnen lezen. Dit berenvelletje zal niet tussen de jachttrofeeën worden tentoongesteld. Neemt dat maar van mij aan.

Te gast in Schotland, werd ik ook uitgenodigd voor een jachtpartij. Omringd door schitterende natuur stond ik met geweer in aanslag te wachten op het moment dat een rijke buit met zorg voor mij langs zou worden gejaagd. Ik wil niet zeggen dat ik ze als rijpe appelen uit de lucht schoot, maar met enige trots kan ik vermelden dat één op de vijf schoten als ‘voltreffer’ kon worden aangemerkt. Nog schokkender is dat ik moest vaststellen dat dit tijdverdrijf leuk was.
De buit heb ik zelf opgeraapt: geen veren, geen schubben, geen huid, maar kleischerven. Ik ben namelijk geen brave Hendrik en ook geen Don Juan.