Het geschenk genaamd verlies

Nog steeds , na al die jaren, ga ik van tijd tot tijd naar je toe. Het korte gras zich wanhopig oprichtend naar de flauwe zonnestralen, tegengehouden door de treurig neerhangende takken van de oude boom, zullen mij mijn voetstappen vergeven want ik denk daar enkel en alleen aan jou. Starend in het niets probeer ik op deze plek vaak te overdenken wat er gaande is in mijn leven, en hoop ik vaak op antwoord van jou, een antwoord dat echter nooit komt.
Je mooie steen, verweerd door de tand des tijds, staart me koel en mistroostig aan en de letters die ooit de kracht van onze liefde aangaven, zijn gesleten tot vage herinneringen.
Deze plaats waar het verdriet als de eerste ochtenddauw een sluier overheen trekt, is verworden tot jouw huis. En al zal je geest de ruimte willen verkennen, spelend als het kind dat je nooit heb mogen zijn, de wortels van je boombewakers omstrengelen je laatste rustplaats als de omhelzing van de dood.

Mijn gedachten gaan automatisch terug in de tijd, naar het moment dat ik je nog kon kussen, ruiken en voelen, maar deze geur is reeds lang verbannen. Ik heb nooit echt kunnen huilen om jouw verlies maar mag ik dat mezelf kwalijk nemen? Jij was te kort in mijn leven om een blijvende indruk achter te laten, maar de tijd die je er wel was heb ik de moedigste persoon gezien die ik ooit zal zien. Vanaf je geboorte opgegeven door de medische wetenschap, maar iedere, achteraf onnodige, operatie heb je volstaan met een lach op je gezicht. Al was je op het einde doof en blind door de hersentumor, die lach kwam niet van je gezicht, en ik troost me met de gedachten dat dat jouw manier was om ons te danken voor onze liefde voor jou in de korte tijd die je ons gegund was. Slechts drie maanden heb je mogen leven, en al heeft je dood op mijn 14
jarige leeftijd mij voorgoed mijn jeugd ontnomen, toch ben ik blij dat ik je heb gekend want je hebt mij het allermooiste geschenk gegeven dat jij me kon geven, je bent in mijn armen gestorven.