Na een goede film besluipt mij elke keer dat gevoel, het gevoel van “Ik kan dat ook!”, “Ik ga dat ook doen!”. Ik vind ook iets uit waardoor de wereld beter wordt, ook mijn woorden zullen door iedereen begrepen worden. Er zal naar mij geluisterd worden en ik zal deze wereld verbeteren.
Meestal duurt dit gevoel ongeveer een half uur, daarna ben je de film vergeten en val je terug in je oude sleur, wat die ook mag zijn. Maar ik blijf het een vreemd fenomeen vinden, vooral omdat het elke keer terug komt. Je zou zeggen dat je na tien keer zoiets me gemaakt te hebben je wel door hebt, “Nee, Joeri je kan het niet verbeteren”. Maar toch grijpt dat gevoel me elke keer weer.
Wat wil dat gevoel je dan vertellen? Dat je in dat half uur ook echt iets aan de wereld moet verbeteren, dat kan natuurlijk niet. Films worden waarschijnlijk gewoon gemaakt om dit gevoel te creëren. Hoe beter de film hoe beter en misschien langer dit gevoel. Natuurlijk maakt het ook uit of je je als kijker wel goed kon identificeren met de hoofdpersoon. Maar ja, hoe beter de film hoe meer mensen zich kunnen identificeren. Dat is natuurlijk ook niet helemaal waar, want films met gesloten karakters kunnen ook heel goed zijn. Waarschijnlijk heeft het dus ook nog wel met wat andere factoren te maken. Daar gaat het mij echter niet om, mij gaat het om wat dat gevoel met je doet
Even voel je je dus boven jezelf uitgestegen, even kan je alles aan. Zou je, als je gelukkig bent, echt gelukkig, je altijd zo voelen? Ikzelf heb het nog nooit gehad dat alles mee zit, en dus heb ik dat gevoel nooit van mezelf gekregen eigenlijk. Ik kan het me in ieder geval niet meer herinneren. Maar dat gevoel zal toch wel dicht tegen het echte geluk aan liggen. Zou dat dan iets zijn waar we naar moeten streven in ons leven, voor altijd dat gevoel dat je hebt na een film. Is een nobel streven, ik denk dat ik daar maar eens voor ga, hoewel het wel een erg moeilijk streven wordt ben ik bang…
10 reacties
gast · 27 juli 2004 op 13:37
Het begin is goed..maar daarna…pffff…ik moest me best doen om het alert te kunnen volgen. Je herhaalt zinnen en aan het einde begin je zo’n wazige praat neer te zetten, dat ik het in ieder geval niet meer kan volgen.
Kan ook zijn dat ik een inzinking heb nu…of ervan heb gekregen…dat kan ook nog.
KingArthur · 27 juli 2004 op 14:21
Het idee van je column is leuk, de uitwerking is wat minder uit de verf gekomen. Tip probeer eens wat te spelen met synoniemen of verzin desnoods zelf een woord waarbij mensen een (daar heb je het woord weer) gevoel krijgen wat je probeert uit te dragen.
Filosofisch: Ik denk dat je het geluk pas echt leert kennen als je ook de ellende hebt meegemaakt.
Dees · 27 juli 2004 op 18:37
Ik heb het gevoel dat het gevoel dat jij bedoelt een gevoel is dat ik niet voelen kan, aangezien ik ook niet helemaal snap wat je bedoelt…
Maar misschien ligt dat ook aan mijn lange werkdag van vandaag….
Joeri71 · 27 juli 2004 op 18:49
O grappig, nog nooit dat gevoel gehad? Iedereen die em heeft gelezen herkende dat gevoel wel. Dus ik dacht dat ik wel een universeel gevoel beschreven had, maar jij kent het dus niet. Dan is het toch een beetje een speciaal gevoel 🙂
Shitonya · 27 juli 2004 op 19:15
Ehm niet echt bijzonder,had beter gekund. Het komt nogal saai over
Mosje · 27 juli 2004 op 21:32
Mm, ik herken het gevoel wel. Het is niet zozeer een verbeter-de-wereld-gevoel, alswel het gevoel dat ik de hele wereld aankan.
Overigens ontstaat het bij mij na een geslaagde vrijpartij, hetgeen niet geheel hetzelfde is als het zien van een geslaagde film.
Louise · 27 juli 2004 op 23:00
Tja Yoeri, je laat me nu wel heel diep nadenken, zomaar op een dinsdagavond.
Ik denk dat ik een beetje weet over welk gevoel je het hebt, maar helemaal zeker ben ik niet.
Ik ga je stukje morgen uitgeslapen nog eens lezen en wie weet is me dan alles duidelijk. 😉
Ma3anne · 28 juli 2004 op 00:49
Zo gaat het wellicht ook met mensen die zich identificeren met de slechteriken in de film. Dan kun je maar beter het gevoel hebben, dat jij eraan overhoudt.
Ik herken het wel een beetje. Mijn lievelingsfilm is Lion King. En ik besluit telkens als ik die film zie om in mijn volgende leven als leeuw terug te komen.
MBB · 28 juli 2004 op 02:25
Ik ken het gevoel. Weliswaar geeft het me het idee om fanfics te schrijven – maar gezien het feit dat ik voor geeen centimeter kan schrijven, zou de wereld verbeteren een eitje zijn als ik het gevoel daarin kon omzetten. [i]Of[/i] omdat ik zoiezo geen wereldverbeteraar ben 😛
💡 wat betreft sommige mensen die het gevoel wel of niet kennen; dat hangt misschien niet af van het gevoel, maar af van het soort films dat we zien of de intensiteit waarmee ernaar gekeken word.
Hans · 28 juli 2004 op 09:28
In mijn jonge jaren dacht ik nog wel eens:”Geef me een hammer en een zaag, dan vebeter ik de wereld.” Tegenwoordig ben ik met de voetjes op aarde geland en zeg ik:”doe mij een bezem voor dan maak ik mijn eigen stoepje schoon, dat is ingewikkeld genoeg.”