Het laatste taboe

Ooit, we schrijven de vorige eeuw, was er een dame (B.M.) die een boekje schreef getiteld “De schaamte voorbij”. Ophef was het gevolg in een maatschappij die zichzelf aan het herontdekken was. De flower power was voorbij, kabouters hadden hun elfenbos gevonden en de Zündapp als symbool van de nozems vierde hoogtij. Een boek dat een taboe doorbrak. Taboes zijn er om doorbroken te worden. De wereldgeschiedenis kent talloze voorbeelden van taboes en de doorbreking ervan. Ooit was de wereld plat en kon je van de rand afvallen. Het doorbreken van dit taboe (een strijd voor de waarheid) werd voor velen bekocht met de dood. Ooit mocht je niet per se slank zijn omdat dat werd geassocieerd met hekserij. De dood door verdrinking of verbranding was veelal het gevolg. Het taboe genaamd bijgeloof werd vervolgens doorboord. Ook dit ging niet geheel geruisloos.

Inmiddels gaan we heel wat losser om met taboes die eigenlijk geen taboes meer zijn. Seks was ooit een moeilijk bespreekbaar onderwerp. Thans lijkt het erop alsof iedereen zonodig met zijn zaakje voor de webcam moet gaan liggen. Terwijl er eigenlijk niets bijzonders aan is. We hebben op deze aardkloot de keuze uit twee soorten lichaam: het vrouwelijke en het mannelijke. En geloof mij maar dat als je hier genoeg van ziet, je vanzelf afknapt op al die spontane handicapjes en kunstmatig opgeklopte ego’tjes. Wat is er mis met de mens van vandaag de dag. Waarom die gefrusteerde ik-laat-zien-wat-ik-in-mijn-broek-heb-hangen-mentaliteit? Lekker stoer doen over een zogenaamd taboe. Exhibitionistisch gedrag? Welnee.
Weet u wat echt taboedoorbrekend gedrag is? Vraag (gewapend met camera en microfoon) aan een willekeurig persoon op straat wat afgelopen maand zijn netto inkomsten waren. Dan moet je wel schoenmaat 50 hebben want met maatje 42 of kleiner moet je rennen voor je leven. Als je geluk hebt krijg je de wedervraag “Bemoei je verdomme met je eigen zaken (waarbij een middelvinger omhoog schiet)”, of mensen kijken verschrikt om zich heen (bang dat ze zijn dat een belastingambtenaar meeluistert) alvorens een ontwijkend antwoord te geven. In de meeste gevallen zal men onverstoorbaar doorlopen. Zo van “Ik heb niets gehoord” of “Niet op letten, zo’n dorpsgek”. Dit soort reacties bewijst dat het enige echte taboe nog lang niet doorbroken is.

De illusie dat het niemand iets aangaat wat we netto verdienen wordt onderuit gehaald door de kennis die computerbedrijven, belasting en diverse onderzoeksinstituten hebben over gedragingen van ons mensen. Er is meer over ons bekend dan we denken. Dat laatste taboetje wordt krampachtig gekoesterd. De charme die hiervan uitgaat mag er zijn. Zou de mens zich nu eens eindelijk gaan realiseren dat taboes niet noodzakelijkerwijs doorbroken moeten worden?