Het lenteweekend dat niet kwam

De hele week werden we er al lekker mee gemaakt door de weermannen en -vrouwen. Er zat een heerlijk lenteweekend aan te komen. Zaterdag zou het al mooi zijn met zon en zacht weer, maar zondag zou een toppertje worden. 14 graden, misschien wel 15, en dat in februari. De dagen erna beloofden ze er nog een graadje bovenop. 16 in het zuiden! We zaten geramd voor het weekend. Toen het weekend voor de deur stond en de strandstoelen van zolder gehaald waren, bleek er een klein kinkje in de kabel gekomen te zijn. We moesten niet teveel op zaterdag rekenen, weinig zon en misschien zelfs wat regen. Maar van Erwin, Helga, Marjon, Margot, Peter mochten we met een gerust hart alle kaarten op zondag zetten. De deskundigen waren het roerend met elkaar eens: zon en warmte!

Zaterdags voegden ze er langs de neus weg aan toe dat we niet moesten schrikken als er zondagochtend nog wat bewolking hing, dat ging echt helemaal goed komen en ruim op tijd. Echt waar, niets aan de hand! Zondagochtend hing er een loodzware grijze lucht boven het hele land. Maar al die dikke wolken zouden binnen de kortste keren als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zondag half 1 ’s middags, een juichende Erwin Krol op de radio. Aan de kust was een opklaring gesignaleerd en ook in het uiterste puntje van zuid Limburg kwam de zon er voorzichtig door. Vanuit het westen en vanuit het zuiden zou de zon de wolken in de tang nemen.

Waar ik woon, ongeveer 50 kilometer van de kust, verschenen tegen half 2 de eerste minuscule blauwe plekjes tussen het grijs. Half 3, de zon kreeg nu eindelijk de overhand over de wolken die het nog steeds niet helemaal opgaven. Helaas was de zon te laat om de temperatuur naar de beloofde lentewaarden te helpen. Ik had nog geluk, in het oosten moesten ze nog veel langer op de zon wachten. 4 uur, de zon werd steeds wateriger door nieuwe wolken die ervoor schoven. Die waren wel ruim op tijd. Ze kondigden de regen aan die later in de avond zou vallen. Die was ook aangekondigd maar wat zou dat na een prachtige lentedag? Waar het 16 graden had moeten worden, bleef de temperatuur bij 13 steken en waar 12 was beloofd hield het bij 9 op. ’s Avonds in het 8 uur journaal. Ik verwachtte een Erwin Kroll die met hangende pootjes zijn excuus zou maken. Hij liet een foto met zon zien, gemaakt aan de kust. “Prachtige dag” zei Erwin.

Weerman of -vrouw zijn, het is een hondenbaan. Zelfs als ze het bij het rechte eind hebben, mankeert er altijd wel een graadje, een wolkje, een drupje of een windvlaagje aan. Dat ze niet voor het miniemste missertje door het stof gaan, ik kan het me voorstellen. Ongelijk hebben is niet leuk, het toegeven is nog minder leuk. Daar kunnen wij ook van meepraten, we zijn tenslotte allemaal verkeersdeelnemers. Als iemand boos wordt omdat we geen voorrang geven, dan zeggen we liever “doe effe rustig” dan “sorry”. Scholieren die met zijn drieën naast elkaar fietsen zijn zwaar beledigd als ze opzij getoeterd moeten worden. En wandelaars op een fietspad gaan mopperend en sputterend uit de weg voor een fietser. Maar als verkeersdeelnemers zijn wij met zijn allen slechts amateur-miskleuners. Weerlieden zijn beroeps. Het zou in hun opleiding moeten zitten om met de billen bloot te gaan als ze er echt faliekant naast zitten. Maar Erwin loog als een jongetje dat met chocoladevlekken op zijn handen en zijn gezicht, ontkent een reep te hebben gepikt.