Er is iets mysterieus’ aan de hand met mijn voiture. Ik rijd heel wat kilometertjes. Meestal voor mijn werk, soms voor mijn gemak en heel af en toe om me te verplaatsen naar – laat ik het maar even noemen – zeer bijzondere ontmoetingen. En om die laatste gaat het. Wanneer ik me verplaats naar een evenement dat buiten het boekje van mijn normale leventje valt onder de noemer ‘lekker-even-er-helemaal-uit-en speciale-mensen-tegenkomen’, verliest mijn trouwe vervoermiddel een wieldop. Vorig jaar september begon het. Het was zo’n uitje, waarbij het schoolreisjesgevoel weer even vanuit mijn tenen naar mijn onderbuik kroop, omdat ik me enorm verheugde op een ontmoeting, waarnaar ik lang had uitgekeken. Onderweg zag ik in de buitenspiegel vaag iets achter mijn auto langs schieten; ik dacht dat het een vogel was. Op de plaats van bestemming viel me onmiddellijk op, dat ik een wieldop miste. Net nieuw. Jammer. De auto was een paar weken daarvoor uit de kreukels gehaald vanwege een aanrijding en van het verzekeringsgeld dat nog over was, had ik me die gloednieuwe luxe wieldoppen aangeschaft. Daar knapte het ouwe ontkreukelde beestje behoorlijk van op.
De tweede verloor ik niet onderweg. Ik weet zeker dat er nog drie opzaten, toen ik arriveerde op een heel speciaal feest, waar ik veel oude bekenden terug zou zien. ’s Avonds wilde ik wegrijden en zag, dat er één verdwenen was. Ordinair gejat. Geld voor vervanging was er niet en ik dacht: ach, beter twee mooie wielen dan vier lelijke, dus ik liet het maar zo.
De derde verloor ik afgelopen weekend op weg naar de CX-meeting. Weer zat ik met dat blije gevoel achter mijn stuur en weer dacht ik vanuit mijn ooghoek een vogel voorbij te zien vliegen op een hobbelige spoorovergang in de bossen. Na aankomst bij Ut Praothoes bleek, dat ik mijn derde wieldop miste. De ontmoeting met de CX-ers viel beslist binnen het kader ‘bijzondere ontmoetingen’. Logisch dus, dat ik die wieldop verloor.
Nu zit er nog één op. Ik stond vanmorgen voor een dilemma. Deze eraf halen en vier nieuwe erop laten zetten, of het zo laten?
Ik koos voor het laatste.
Voorlopig staat er geen bijzondere ontmoeting meer in mijn agenda. Ik verheug me nu al op het moment dat de vierde eraf zal vliegen als ik op een zomaar doordeweekse dag mijn neus achterna rijd en met het schoolreisjesgevoel in mijn auto zit en niet weet waarom.
Soms kun je – als heks – het lot tarten; als je ‘de tekenen’ maar begrijpt… 😉
(wordt absoluut ooit vervolgd)
12 reacties
pepe · 18 juli 2004 op 10:54
Ach de een raakt wieldoppen kwijt, de ander de weg naar huis.
Zorg maar dat jij je schroevedraaier niet verliest 😉
Li · 18 juli 2004 op 12:04
Bermen, trottoirs, tuinen etc. liggen bezaaid met die dingen. Volgens mij hebben fabrikanten er een soort afspringertje ingebouwd. 😮
Goed voor de wieldoppenomzet 😛
Li
Hans · 18 juli 2004 op 13:19
Of je rijdt zo langzaam dat je wieldoppen sneller willen en je dan gaan inhalen of je rijdt teveel over stoepranden en andere kleine of grotere opstakels heen. Ik ben benieuwd bij het nemen van welke hobbel je de laatste dop verliest. 😛
Ma3anne · 18 juli 2004 op 13:41
Pepe, mijn autosleutels verlies ik enkel als ik bij heeeeeeeel speciale mensen op bezoek ben. Jaja, je krijgt die schroevendraaier wel weer terug. Ik heb hem nog effe nodig voor het starten. Als het stuurslot gemaakt is, kom ik de schroevendraaier hoogstpersoonlijk terugbrengen.
Li, is dat zo? Is me nog nooit opgevallen. Ben ik gelukkig niet de enige. 🙂
Hans, je hebt de essentie van het verhaal begrepen. Een goed verstaander… 😛
Louise · 18 juli 2004 op 15:00
Een onderbuikgevoel vertaald en concreet gemaakt door je wieldoppen…
Ongelooflijk!
Erg leuk opgeschreven ook.
Dees · 18 juli 2004 op 16:28
Geweldig dit! Zorg je wel dat het alleen bij wieldoppen blijft?
🙂
Deez.
Mup · 18 juli 2004 op 19:19
Achter iedere wieldop een verhaal. Mijn vader woonde aan een straat die aansluiting gaf op de snelweg en had een muur vol van die verloren doppen, en bij elke dop een verhaal over het merk. Hij verfoeide die dingen en heeft me nu velgen aangesmeerd, voor het leven….
Groet Mup.
Mosje · 18 juli 2004 op 20:25
Ik ken een man die sneller schiet dan zijn schaduw, en nu dus een vrouw die sneller rijdt dan haar wieldoppen.
Daar kun je nog beroemd mee worden!!
😛
Eftee · 18 juli 2004 op 22:14
Leuk, wat jij allemaal meemaakt met die auto van je. Ik ben alleen (dit gaat egoïstisch overkomen) blij dat het mijn auto niet is 😉 .
Groetjes van Eftee
Hans · 19 juli 2004 op 00:54
De essentie is dat ze verdwijnen.
Mijn vraag blijft welke hobbel is de laatste waarop je een wieldop wil offeren? 😛
Ma3anne · 19 juli 2004 op 04:42
Hans: Heel Nederland is vergeven van de hobbels en drempels. Ik laat het aan het toeval over, welke hobbel zich hiervoor aanbiedt. :laugh:
KingArthur · 19 juli 2004 op 23:26
Prijs je gelukkig dat je in ieder geval ook nog bijzondere ontmoetingen hebt. En ach, het beesie rijdt toch nog?
Mocht je toch van het probleem met je wieldoppen afkomen, wel eens een motor met wieldoppen gezien? 😉