Het Mysterie Wieldop

Er is iets mysterieus’ aan de hand met mijn voiture. Ik rijd heel wat kilometertjes. Meestal voor mijn werk, soms voor mijn gemak en heel af en toe om me te verplaatsen naar – laat ik het maar even noemen – zeer bijzondere ontmoetingen. En om die laatste gaat het. Wanneer ik me verplaats naar een evenement dat buiten het boekje van mijn normale leventje valt onder de noemer ‘lekker-even-er-helemaal-uit-en speciale-mensen-tegenkomen’, verliest mijn trouwe vervoermiddel een wieldop. Vorig jaar september begon het. Het was zo’n uitje, waarbij het schoolreisjesgevoel weer even vanuit mijn tenen naar mijn onderbuik kroop, omdat ik me enorm verheugde op een ontmoeting, waarnaar ik lang had uitgekeken. Onderweg zag ik in de buitenspiegel vaag iets achter mijn auto langs schieten; ik dacht dat het een vogel was. Op de plaats van bestemming viel me onmiddellijk op, dat ik een wieldop miste. Net nieuw. Jammer. De auto was een paar weken daarvoor uit de kreukels gehaald vanwege een aanrijding en van het verzekeringsgeld dat nog over was, had ik me die gloednieuwe luxe wieldoppen aangeschaft. Daar knapte het ouwe ontkreukelde beestje behoorlijk van op.

De tweede verloor ik niet onderweg. Ik weet zeker dat er nog drie opzaten, toen ik arriveerde op een heel speciaal feest, waar ik veel oude bekenden terug zou zien. ’s Avonds wilde ik wegrijden en zag, dat er één verdwenen was. Ordinair gejat. Geld voor vervanging was er niet en ik dacht: ach, beter twee mooie wielen dan vier lelijke, dus ik liet het maar zo.

De derde verloor ik afgelopen weekend op weg naar de CX-meeting. Weer zat ik met dat blije gevoel achter mijn stuur en weer dacht ik vanuit mijn ooghoek een vogel voorbij te zien vliegen op een hobbelige spoorovergang in de bossen. Na aankomst bij Ut Praothoes bleek, dat ik mijn derde wieldop miste. De ontmoeting met de CX-ers viel beslist binnen het kader ‘bijzondere ontmoetingen’. Logisch dus, dat ik die wieldop verloor.

Nu zit er nog één op. Ik stond vanmorgen voor een dilemma. Deze eraf halen en vier nieuwe erop laten zetten, of het zo laten?
Ik koos voor het laatste.

Voorlopig staat er geen bijzondere ontmoeting meer in mijn agenda. Ik verheug me nu al op het moment dat de vierde eraf zal vliegen als ik op een zomaar doordeweekse dag mijn neus achterna rijd en met het schoolreisjesgevoel in mijn auto zit en niet weet waarom.

Soms kun je – als heks – het lot tarten; als je ‘de tekenen’ maar begrijpt… 😉

(wordt absoluut ooit vervolgd)