Het songfestival……… bah

Ik ben een music-lover. Muziek is altijd al mijn passie geweest.
Zaterdag was weer het Eurovisie Songfestival. Vroeger, als piepklein jongetje, vond ik dat geweldig. Maar als ik er nu op terugkijk, was dat meer, omdat ik lang op mocht blijven en om de stemmen te zien verdelen: “Ten points to… dix points pour…”
Mijn zus, het gemene loeder, moet nog steeds lachen als een land – en in het bijzonder ons land – geen punten krijgt. Als ik dan terugdenk, weet ik me die maffe Indiaan met het liedje “This Strange Effect”, dat door Kinksvoorman Ray Davies was geschreven en natuurlijk Abba’s “Waterloo” in de herinnering boven te halen. Ik weet nog, hoe des duivels mijn pa was over het lullige liedje van Milly Scott: “Ton tiki ton ton” of zo. En mijn moeder kirde uit bij Sandie Shaw: “Oohhhhh kijk eens, die zingt op blote voetjes!” Later, als je de foto’s er nog eens van terug ziet, dan zie je dat het geen voetjes zijn, maar enorme kaneelstampers, waar je complete bosbranden mee kunt uittrappen. Daar hadden ze waarschijnlijk niet eens schoentjes voor.

We zaten weken van tevoren al de voorrondes te bekijken, om steevast te zien, dat weer het slechtste liedje van de matigste zanger of zangeres uit Nederland werd afgevaardigd. Ook de presentatie was altijd een gruwel om naar te kijken. Puntentechnisch matsen de Scandinavische landen elkaar altijd, terwijl Duitsland als een soort Wiedergutmachung altijd extra puntjes aan Israël geeft. Ons Nederland gaf braaf ruim punten aan de omliggende landen en kreeg er in het gunstigste geval een luizig puntje voor terug.

Maar voor mij is de glans er inmiddels af. Er zitten zoveel landen bij die me niet meer aanspreken. Al die deelrepublieken. Bovendien vind ik, dat landen als Turkije en de Oekraïne niet bij Europa, maar Azië horen en het gaat allang niet meer alleen om het mooiste liedje. Kleding en airplay – zeg maar: de commercie – tellen tegenwoordig ook heel hard mee. En hoezeer werd er bij een vorig festival niet de nadruk op de transseksualiteit van de artiest gelegd en niet op de artistieke prestatie die er geleverd was?

Hoe meer ik er over nadenk, hoe ellendiger ik dat festival vind. Misschien dat het aan mijn leeftijd ligt, maar bij een goede film heb ik al vaak de neiging om in te dommelen, laat staan bij een verzameling van ruim twintig misbaksels van liedjes, die voor het gros niet boven het gemiddelde van Trea Dobbs’ “Ploem Ploem Jenka” uit zullen stijgen.
De ellende van zo’n Europees Songfestival is, dat je jezelf suf kunt zappen en om het andere kanaal weer dat festival tegenkomt. Om maar te zwijgen van de zogenaamde iwabs. Voor het geval u niet weet wat een iwab is: iwab is de afkorting van een ik-weet-alles-beter mens. Dat zijn de festivalkenners, die hun licht voor en na het Songfestival nog eens over dit muzikale gedrocht laten schijnen. Lieve lezer, laat u door mij niet van het Songfestival afhouden. Geniet ervan, maar weet één ding zeker: Van een Eurovisie Songfestival,

daar word uw columnist nou effe niet goed van…

Uit mijn boek: “Kijk en daar word ik nou effe niet goed van”.