Het stenen tijdperk

De angst sloeg, de altijd van gezondheid blakende, KingArthur om het hart toen hij midden in de nacht wakker werd met een felle steek in zijn rechterzij. “Rustig blijven, dat trekt vanzelf wel weer weg.”, dacht hij optimistisch. Veel meer viel er dan ook niet te doen want door het grote wantrouwen dat hij heeft in de hedendaagse chemie was er ook niets in Camelot aanwezig dat een steentje kon bijdragen om de pijn enigszins te verlichten. Na twee uur regendansen in zijn woonvertrek, omdat KingArthur niet meer wist hoe hij moest staan, zitten of liggen en drie maaginhouden later, leek het hem misschien wel een goed idee om een kwakzalver te bellen die mogelijk de pijn kon verzachten. Het was een moeizaam gesprek waarin KingArthur steen en been klaagde. Maar na veel vijven en zessen werd het de koele kikker aan de andere kant van de lijn toch duidelijk dat de King hier echt een probleem had zodat er vijf na zessen uiteindelijk een koerier langskwam met een heerlijk goedje dat via een vreemde weg verlichting bij hem bracht en de nachtwake plaats kon maken voor een dagrust.

Na deze rust was KingArthur van mening toch maar een echte geneesheer te bezoeken om te achterhalen wat nu de werkelijke oorzaak was van deze helse pijnscheuten en de onderste steen boven te krijgen. Een vermoedelijke diagnose van de geneesheer bracht hem linea recta naar een hospitaal waar dit vermoeden direct werd omgezet in een zekerheid.

De diagnose: het virus van de samenleving had ook in KingArthur wortel geschoten, en hij begon langzaam in steen te veranderen. Beginnend bij zijn gal. Haal deze knikkerzak uit hem voordat deze ziekte zich zou uitbreiden naar bijvoorbeeld zijn nieren of erger nog, zoals bij zovelen al is gebeurd, naar zijn hart.