Het stokje

Vanmiddag werd Andre Kuipers gelanceerd. Andre vindt zelf dat ie André heet, wat dan weer erg doet denken aan Alberto Vermecelli van Samson & Gert.
Je kunt geen krant openslaan, je kunt geen nu.nl openen, je kunt geen tv aanzetten, of daar is Andre Kuipers. Een gastoptreden met de toppers, een diepte-interview met Ivo Niehe, live and cooking, je kunt niet om ‘m heen. Andre is een beetje wat Holleeder vlak na z’n arrestatie was, toen je continu die foto van Holleeder op dat brommertje zag; irritant. Omdat opgeblazen worden met 255 ton raketbrandstof tot een van de beroepsziektes van astronauten behoort, toch maar vanmiddag even de livestream bekeken. Een mens mag tenslotte hopen.
Vijf minuten voor de lancering was er live beeld vanuit de capsule waar de astronauten (andre: cósmonouten)ingesnoerd tegen de raampjes gedrukt zaten. In het midden de gezagvoerder, met dicht tegen hem aangedrukt zijn twee bijballen.

De rechter was onze Andre die met een rode pen zijn naam zat te corrigeren in russische procedures, de linker bleek een amerikaan die alle knoppen in de hele capsule moest bedienen. Voor wie de beelden niet gezien heeft; die capsule zit tot de nok vol met knoppen, en die moet de linker bijbal allemaal bedienen om te verkomen dat ze ontploffen of neerstorten, of dat het vacuumtoilet niet meer werkt.
De astronauten zitten strak ingesnoerd voor de lancering, en hoelang de armen van Linker-Bijbal ook zijn, hij kan natuurlijk niet bij alle knopjes. Gelukkig zijn de Russen niet voor één gat te vangen en hebben ze hem voorzien van… een stokje.

Het stokje had vanaf dat moment mijn volledige aandacht. De astronauten, de sojoez en het aftellen leek niet meer te bestaan, mijn wereld bestond uit een dun aluminium stokje met een handvat.
Nonchalant zwierde de bijbal langs knoppen en hendels, en als hij beide handen nodig had voor andere dingen, dan klemde hij routinematig het stokje tussen z’n knieën. Op die momenten zat ik op het puntje van m’n stoel. Wat nou als het stokje viel? Ben je toch mooi zuur als je de tweede trap niet meer af kunt werpen. Of dat de radio op Mariah Carey blijft hangen, maar je kunt ‘m niet uitzetten, want je hebt geen stokje.
Na het starten van de raket, waarbij de ruimtevaarders hun ruggegraat zo ongeveer uitscheten, bleek de amerikaan nog steeds triomfantelijk het stokje vast te houden, zijn beide reisgenoten breed glunderend naast zich.

Zojuist in het acht uur journaal ook uitgebreide aandacht voor het stokje. Nog nooit was een een compleet land zo in de ban van een aluminium stokje. Zelden een voorwerp zoveel charisma zien hebben. Misschien moeten we over een half jaar de Russen lief aankijken en vragen of het Stokje (of voor mijn part Stokjé) onze nieuwe premier mag worden.
Hebben wij ook eens vijftig centimeter fier overeind staan.