Het wereldje van mijn lieve knul.

Het wereldje van mijn lieve knul.

Wat is er toch met jou aan de hand mijn knulletje? Waarom ben jij anders dan mijn andere kinderen? Waarom kan jij niet gewoon mee boodschappen doen? Waarom kun jij je niet uiten? Dit waren allemaal vragen waar niemand een antwoord op wist, zelfs ik niet. Mijn zorgen kindje was en is anders dan de rest, maar o zo bijzonder. Toen ik na een aantal jaren eindelijk de diagnose kreeg van mijn knulletje, vielen alle puzzelstukjes op z’n plek. Klassieke vorm autisme, aan de ene kant een klap in mijn gezicht maar aan de andere kant zo veel opluchting, zie je wel ik ben niet gek, ik zag het wel goed. Toen ik van deze klap bij was gekomen, raapte ik me zelf weer bij elkaar en dacht ok en nu? Hoe nu verder? Een ding wist ik zeker ik wou dat hij een z’n normaal mogelijk leven kon gaan leiden zonder poes pas. Maar ja waar begin je dan? Ik ben geheel onder aan begonnen net als bij een kindje dat zijn eerste stapjes gaat zetten. Ik probeerde in zijn wereld te komen, door hem goed te observeren te kijken hoe zijn bewegingen waren, te luisteren naar zijn verhalen. Soms logies soms totaal niet te vatten. Stapje voor stapje leerde ik hem steeds beter te begrijpen.

En dankzei vele hulp en begeleiding kwamen we een heel eind, hij leerde zijn gevoel te uiten. En toen hij voor de eerste keer bij mij kwam en zei “ik ben boos” sprongen de tranen in mijn ogen, hij had een emotie benoemd, zijn gevoel geuit. Het ging steeds beter met hem, naar mij toe en naar zijn broers en zussen kon hij zich ook steeds beter uiten. Iedereen begreep hem eindelijk wat een vooruit gang voor mijn knulletje. Er kwam rust in zijn koppie maar ook binnen ons gezin.

En toen kwam de ultieme uitdaging, we gingen samen naar het winkelcentrum. En hij mocht kiezen waar hij heen wou, welke winkels hij wou zien en liet hem geheel gaan. Hij voelde aan van alles en nog wat, dus dat deed ik ook en vroeg aan hem waarom hij dat deed. Soms waren het antwoorden van “ het is zacht of het voelt raar of gewoon omdat hij het mooi vind”. Maar er zat wel een rede achter waarom hij het deed. En hij was ook instaat om het uit te leggen aan mij. Hij liet mij daarmee toe in zijn wereld. En zo benoemde ik het ook.

Een aantal dagen later kwam de 2e uitdaging, boodschappen doen. Ik had op het briefje 3 dingen geschreven brood, suiker en boter. Wil je mijn helpen knulletje? En dat wou hij maar al te graag. Daar gingen we, al die spullen al die prikkels zo moeilijk even dacht nou daar gaan we weer, dus zei ik , “nee lieverd nu ben je in mijn wereld en ga je mij helpen”. Ik gaf hem het kleine winkel karretje en daar gingen we op weg naar het brood. Toen hij die had gepakt zei ik zo en nu de suiker, en daarna de boter. Alles ging super hij luisterde en was echt aanwezig in mijn wereld, het was mij eindelijk gelukt. Boodschappen doen zonder en gillend of niet luisterend kind, die overal aan moest zitten. En prees hem de wereld in daar voor . Wat was ik trots, en hij straalde van oor tot oor. En steeds als ik boodschappen ging doen kon hij gewoon gezellig mee. Maar voor dat ik de winkel inging liet ik hem even in zijn wereld zijn en gingen we kijken waar hij graag wou. En nu een aantal jaren verder kan ik over al met hem binnen stappen, zonder briefje want hij weet mama begrijp mij. En als hij even een drukke bui krijgt zeg ik “doe je drukke gedrag eens in je zak”, dan gaat hij met zijn handen naar zijn hoofd en doet als of hij ze in zijn zak stopt, en dat help geweldig. En als we weer thuis zijn mag even in zijn wereldje zijn.Die voor hem zo vertrouwd is en mij laat hij toe.

Nu is hij bijna 10 jaar zit op normaal onderwijs en wonen sinds anderhalf jaar in Spanje hij spreekt zowel Nederlands als vloeiend Spaans en wat een geweldig knulletje is hij al geworden. Zonder poes pas gewoon mijn zoon. Mijn geweldige super knul.