Het Wilhelmus; de tekst

Vandaag, tijdens het douchen, dacht ik ineens aan het Wilhelmus. Hoewel ik mede als zanger door het leven ben gegaan, zong en zing ik zelden onder die warme waterbron. En áls ik dan eens een keertje badend zing, dan staat het Wilhelmus beslist niet in mijn repertoire. Ik kwam nu, al spetterend, op ons volkslied omdat ik terugdacht aan de fans van Max Verstappen, die na zijn winst in Hockenheim spontaan het Wilhelmus inzetten.

Een volkslied omvat muziek en zang die het goede en mooie van een land aan de orde stellen. Het kan de inwoners van een land, in nationalistische en emotionele, verenigen. Ik ken dat gevoel niet voor mijzelf; ik houd niet van nationalisme. Toch moet ik wel bekennen dat er momenten zijn dat ik van de combinatie Nederland en gouden medaille, een vorm van ‘brokwerking’ in de keel ervaar.

Het Wilhelmus is het oudste volkslied ter wereld. Dat hoeft je niet te verbazen. Waar andere landen in hun volkslied het goede en mooie van het land verwerken, gooien wij er vergane glorie van Oranje en hulde aan vreemde mogelijkheden in. Verheerlijking van de vroegere vijand! We denken niet na bij wat we zingen. Het is gewoon oude lariekoek.

Ik zie onze sporthelden blij staan met een gouden medaille; ontroerd door ons volkslied en verlegen mee prevelend. Ik zie de vertegenwoordigende elftallen voor interlands bijna verplicht meezingen; en zondag was er dan die de aubade voor Max. Prachtig. Het raakt ons gevoel; als je de tekst maar niet op de weegschaal legt.

Stel je nu in gedachten voor dat ik even voor je ga zingen. Ik geef daarbij hardop mijn gevoel over de tekst.

’Wilhelmus van Nassouwe, ben ik’.
Direct: dit lied is niet voor mij, want ik ben Johannes, geboren te Hilversum. Verspilde energie.

‘Van Duitsen bloed’.
Of je hier in mijn douchecel een emmer koud water over mij heen gooit. Ik ben tegenwoordig zeer op onze Oosterburen gesteld, maar hun bloed mogen ze houden. En dan moet je bededenken dat een tribune vol Nederlanders op ‘Duitsen’ bodem over hun ‘Duitsen bloed’ naar Max staat te zingen. Dan moet je blij zijn dat het volgend jaar in Zandvoort gebeurt.

‘Den vaderland getrouwe ben ik tot in den doet’.
Dat wordt er op de Lagere school al ingestampt. Ik weet dat in het ouder Nederlands ‘doet’ dood betekend, maar (hoe toepasselijk) zeg ik tegen deze mate van getrouwheid:’over mijn lijck’.

‘Een Prinse van Oranje, ben ik’.
 Jereinste flauwekul. Ik ben een eenvoudige sul. Ik ben niet van plan mijzelf groter te maken dan ik ben. Verder dan Prins carnaval heb ik het niet geschopt.

‘Vrij onverveerd’,
Meer dan 63% van de bevolking ziet dit als een enge ziekte van vogels! Weg ermee!

En dan de uitsmijter: ‘De koning van Hispanje heb ik altijd geëerd”.
Hebben jullie voorvaderen daarvoor in de tachtigjarige oorlog gevochten?’
Hoeveel steden zijn hier namens deze vorst belegerd en/of platgebrand.

Ik steek de draak ermee, maar we staan heel serieus met zijn allen, zonder na te denken, onzin uit het verre verleden te zingen. En nog met een brok in de keel ook.
Ik weet dat oerconservatieven, mensen met een sterke geloofsovertuiging, polici die al een lintje ontvingen etc, mij deze column euvel zullen duiden. Ik respecteer hun mening,  behalve als ze vinden  dat het lied met alle wartaal verplichte leerstof moet worden.

Wat hebben wij heel veel positieve elementen in ons land! Ze lenen zich voor de tekst van een pakkend modern volkslied:prachtige natuur, tolerantie, geluk, welvaart, waterwerken en cultuur! Ik ben daar trots op. Voor de liefhebbers mag er gerust ook een vleug oranje in en het koninkrijk erbij. Desnoods kan de melodie van het het lied van nu worden gebruikt.

Dit is een hartstochtelijke oproep om het rare Wilhelmus af te danken en er iets moois en inhoudelijks voor in de plaats te stellen.

Ik beloof jullie dat ik het, als eerste, onder de douche zal zingen.