Zeker is dat niets zeker is. En dat alles altijd alleen maar verandert. Loop je vandaag op straat in het eerste lentezonnetje van het jaar, morgen loop je net zo goed in de stromende regen. Had je gisteren nog geen enkel vooruitzicht, morgen begin je aan je misschien aan je nieuwe baan. Al wat voorheen in het duister gehuld was komt morgen misschien naar buiten. Soms moet je gewoon het leven blijkbaar nemen zoals het is. En naderhand pas terugkijken. Niet alles van te voren uitstippelen. Zoals Huub van der Lubbe het ooit verwoordde in een lied: ´Het zal allemaal blijken tegen de tijd.´ Misschien heb je een relatie na lange tijd beëindigd en zweer je alle vormen van gebondenheid af, geef je jezelf zeker een jaar rust. Maar misschien loop je vanavond je eeuwige liefde tegen het lijf. Leg niets vast in het leven. Pluk de dag en andere clichés. Neem een geheel andere stap in je leven. Doe dingen waar je later spijt van hebt. Je leeft maar heel kort, maar ’n enkele keer. En als je straks anders wilt, kun je niet meer. Mensch, durf te leven! Kijk niet naar de toekomst maar leef in het nu. En achterom kijken, daar krijg je alleen maar een stijve nek van.
Soms maak je reuzensprongen vooruit, alsof zwaartekracht niet van deze planeet is. Loop je met opgeheven hoofd, de schouders eronder en met uitgeslagen vleugels vlieg je de zon tegemoet. Maar net zo snel als dat je zwaartekrachtloos opstijgt, kun je ook weer ter aarde storten. Het ligt er maar aan hoe de zon staat.
Ik heb besloten mijn leven te leven en niet meer te laten leven. Ik doe precies waar ik zelf zin in heb. Ik probeer te floreren. Ik probeer te leven en ik schrik er niet voor terug om snoeihard op mijn bek te gaan. Dat heb ik al vaker gedaan en ik heb er alleen maar van geleerd. Probeer niet altijd alles in hokjes en schema´s en organizers te stoppen. Een organizer is ook maar een apparaat. Leef in het nu. Nu schijnt de zon. Nu is het lekker weer. Nu heb je succes. Morgen kan het allemaal anders zijn. Misschien is het de verkeerde instelling. Kom ik er over een paar jaar achter dat ik het anders aan had moeten pakken. Maar dat zal uiteindelijk wel blijken.
Tegen die tijd.
17 reacties
senahponex · 30 maart 2006 op 11:42
[quote]Mensch, durf te leven! Kijk niet naar de toekomst maar leef in het nu. En achterom kijken, daar krijg je alleen maar een stijve nek van.[/quote]
Helemaal gelijk durf te leven
wendy77 · 30 maart 2006 op 11:44
Pluk de dag!
Mooie woorden, mooi streven, maar het lukt me niet altijd moet ik zeggen.
Troy · 30 maart 2006 op 13:02
Mooie, opbeurende column en het sluit goed aan bij hoe ik momenteel zelf in het leven probeer te staan. Loslaten, niet meer achterom kijken, keuzes durven maken etc. Deze wijze van leven heb je uitstekend verwoord.
Nana · 30 maart 2006 op 14:24
Ik had deze column net even nodig om me te sterken, dank!
Mup · 30 maart 2006 op 15:13
Amen!
Groet Mup.
Ma3anne · 30 maart 2006 op 15:39
[quote]Misschien is het de verkeerde instelling. Kom ik er over een paar jaar achter dat ik het anders aan had moeten pakken.[/quote]
Naarmate ik ouder word, kom ik er steeds meer achter, dat je net zo goed niets kunt plannen en bij de dag kunt leven en genieten. De grote lijnen lopen toch meestal anders dan je dacht en het scheelt een hoop frustratie als je je aan de grillen van het leven over kunt geven. Wetend, dat na regen altijd weer zonneschijn komt.
Mijn zegen heb je!;-)
Anne · 30 maart 2006 op 18:28
Beste Fjag,
Volgens mij heb jij nog geen kinderen, en ook geen vaste baan; een huis inclusief hyphotheek heb je vast ook (nog) niet en zo kan ik nog wel duizend dingen noemen.
Dat dingen tijd vragen, dat fexibel en dapper door de tijd heen leven een groot goed is, dat keuzes moeten worden gemaakt, dat risico’s nemen een voorwaarde is voor intens leven omdat de medaille van de diepe vreugde slechts dan met de neus vooruit kan als de achterzijde van de diepe angst en het grote verdriet ook wordt aangekeken; allemaal waar.
Wat mij echter bijzonder stoort in dit stukje is de toon van onderliggend egocentrisme. Je leeft niet alleen. Of jij misschien wel.
Ik lees jouw stukjes meestal heel graag. Maar soms zit er zo een tussen als deze, waar je een zekere sentimentaliteit, en in dit geval een soort euforie, de boventoon laat voeren. Dat vind ik geen zuivere stukjes. Ik vind ze vertroebeld doordat jij je heb laten meeslepen door je eigen grote gevoelens, die naar mijn idee zonder filter niet (be)schrijvenswaardig zijn. Ze missen de scherpte die je hebt in je stukjes als je die meesleping onder controle houdt en hebt.
Maar goed, dit is ook maar een mening.
Vriendelijke groet van Anne.
Chantal · 30 maart 2006 op 19:02
Ik vind ‘em weer prachtig 🙂
Mosje · 30 maart 2006 op 21:53
Soms ben ik wel eens een beetje jaloers op mensen die bij de dag leven, maar ook weer niet heel erg. Ik kijk vaak achterom, omdat je daarvan kunt leren. Even vaak kijk in de toekomst, omdat er niets mis is met je handelen van vandaag af te stemmen op de verwachtingen voor morgen.
Li · 30 maart 2006 op 22:14
Een beetje dominee Gremdaat. Ik hoor zelfs zijn stem 😛
Li
Raindog · 30 maart 2006 op 23:27
Weetje? Ik hecht ook aan die dingen. Eigen keuzes enzovoorts. Een bepaalde vrijheid in handelen, zoiets. Dat is dan ook wat natuurlijk aanspreekt in de column. Iedereen wil de dag plukken en wie dat niet doet is meestal een loser. Want ook ik ben in zekere zin slechts een product van de cultuur waarin ik leef. De dag plukken, tot ik Anne’s reactie las.
Ik ben het namelijk heel erg met Anne eens. Wie alleen voor zichzelf leeft is in feite een tot op het bot verarmd mens terwijl zaken zoals de dag plukken ons met de paplepel ingegoten wordt. Is het cultuur? Ik weet het niet helemaal zeker maar het is in ieder geval welvaart. Er zijn zoveel mensen die niet eens de tijd hebben om zich over zoiets als het plukken van een dag druk te maken. Juist omdat er zoveel andere dingen zijn om zich druk over te maken. Vaak zijn dat dingen uit verantwoordelijkheden, niet alleen voor jezelf maar vooral ook voor anderen.
Welvaartsziektes. ‘Vandaag is mìjn dag’ en meer van dat soort flauwekul. Waarom niet die van iemand anders maken? Ik geloof dat Loesje hier al eens iets over heeft gezegd.
Men kan niet alleen vandaag leven net zo min als men alleen morgen, mañana kan leven…. Er is niets mis met vandaag te leven maar in de keuzes die je vandaag maakt, ligt wel een verantwoordelijkheid besloten voor de dagen die eventueel nog zullen volgen. Want je wilt morgen immers ook leven. Keuzes moeten daarom vaak doordacht en in tenminste enige mate tijdsbestendig zijn om niet aan betekenis in te boeten of vluchtig te zijn als het leven zelf. Alleen voor vandaag te leven is stuitend kortzichtig. Is dat niet voor anderen om wie je geeft, dan is het wel om anderen die om jou geven. Wat we ‘vandaag de dag’ zijn gaan beschouwen als een verworvenheid is in veel gevallen in essentie een blijk van totale armoede.
Je column spreekt me aan en dat vervult me met gemengde gevoelens waaronder spijt. Niet alleen vandaag maar ook morgen zal ik daar verder mee moeten.
Niet zozeer een mening zoals bij Anne, meer een gevoel…
Ma3anne · 30 maart 2006 op 23:47
Vooral die hypotheek, die doet het hem, Anne!
Gelukkig heb ik een huurhuis, geen vaste baan, wel kinderen, en ook nog o.a. verantwoordelijkheden t.o.v. mijn oude vader, om maar wat te noemen en toch leef ik niet te ver vooruit. Sterker nog: bij de dag. JUIST om beschikbaar te kunnen zijn voor de anderen als het nodig is. Met al dat vooruitgeplan en in de toekomst of achteruit leven zou ik de verantwoordelijkheden t.o.v. ‘mijn’ mensen juist niet op me kunnen nemen.
Het Boeddhisme noemt het ‘in het NU zijn’. Nee, daar is naar mijn idee absoluut niets mis mee. Om fjag een egocentrische levenshouding toe te dichten aan de hand van deze column vind ik niet terecht.
KawaSutra · 31 maart 2006 op 01:42
[quote]Ik doe precies waar ik zelf zin in heb.[/quote]
Dit zal wel de aanleiding zijn voor de schrikreactie die ik hier en daar ontwaar. Als je hiermee wilt zeggen dat je met niemand meer rekening wil en zal houden hebben ze een punt. Maar als je boodschap is dat niemand jou moet vertellen wat je moet doen, dan is er niks mis mee.
Ik gok op het laatste, prima column.
Dees · 31 maart 2006 op 08:46
Het gevoel in deze column herken ik nogal van de aftermath van een aangrijpend sterfgeval. En meestal slijt dat na verloop van tijd weer een beetje. Voor mij is er een verschil tussen besluiten je niet persé te conformeren en het besluit om je volledig egocentrisch op te stellen. Ik denk dat je het eerste bedoelt en wellicht soms neigt naar het tweede. Maar het blijft gissen op basis van zo’n stukkie tekst. Het je niet persé conformeren kan voor mij niet anders dan een positief besluit zijn.
Overigens ben ik het wel met Anne eens vwb het stukje sentimentaliteit. Toch iets om een beetje voor te waken, want dat kan je stukjes alleen ten goede komen.
Als associërende zijsprong, begin vorige eeuw was er een psychiater (ben de naam even kwijt) die met psychiatrische jongens werkte. Hij leerde ze voornamelijk om precies te doen waar ze zelf zin in hadden, zich niet teveel aan te trekken van andere mensen hun opvattingen, verwachtingen, etc. Hij was erg omstreden, maar zijn aanpak werkte erg goed.
Toch opvallend.
Anne · 31 maart 2006 op 16:23
Beste Ma3anne,
Ik vind het op zich sympathiek dat je het voor Fjag opneemt met betrekking tot al dan niet vermeend egocentrisme. Wat ik nog symphatieker vind is jouw eigen interpretatie van het bij de dag leven. Die wijze juich ik juist toe: dezelfde (in haar geval mateloze, en dat is ook weer niet goed) flexibiliteit met (onder andere) als doel ten alle tijde te hulp te kunnen schieten bij de haar omringenden, meestal familieleden, zie ik ook bij mijn Bosnische schoonmoeder, een wonder van onbaatzuchtigheid, ondanks haar hartproblemen.
Maar dat jij het stukje zo opvat betekent nog niet dat ik het ook anders moet lezen. Interpretatie staat vrij, en helaas heb ik te veel voorbeelden gezien van mensen die met precies zulke kreten en net zo’n euforishe toon dezelfde waarden verkondigen om nog veel vertrouwen te hebben in een minder zelfzuchtige uitleg van dit stukje. Zeker nu ik in Bosnie woon waar zelfzuchtigheid scherp contrasteert met de heersende normen en waarden, zie ik pas goed hoe anders die waarden en normen in Nederland zijn.
Zoals Kawasutra het verwoordde en ook Dees; je kunt met het stukje twee kanten uit, grof gezegd.
De vertrouwende en de meer wantrouwende. Jij buigt het de ene kant uit, vanuit je eigen beleving; laat mij dan de vrijheid om het, vanuit mijn eigen beleving, de kant uit te trekken waar ik meer geloof aan hecht.
En als laatste dit: Als een schrijver zich zorgen zou maken over mogelijke onterechte interpretaties van zijn stukje, dan moet hij ervoor zorgen niks aan het toeval over te laten. Mocht dat al schrijvende aan zijn aandacht ontsnapt zijn dan kan dat altijd achteraf nog. Columnx is bij uitstek het podium voor interactie tussen lezers en schrijvers. Maar juist van Fjag heb ik nog geen reactie gezien. Misschien komt dat nog.
Groet van Anne.
Ma3anne · 31 maart 2006 op 19:12
@Anne: Het klinkt misschien flauw, maar ik kan enkel concluderen dat jij in een heel andere levensfase zit dan fjag. In fjag zijn column herken ik de euforie van mijn kinderen, jonge twintigers. De wereld ligt aan hun voeten, nog geen ballast op hun rug, waar de ouderen zich in vast hebben gebeten. Ze leven met het idee de wereld naar hun hand te zetten op momenten dat alles ze meezit, om op andere momenten de weg weer even kwijt te zijn en hun levensfilosofie op te bouwen.
(Ik heb trouwens geen idee hoe oud je bent, fjag;-))
Ik geniet enorm van de fase waarin mijn kinderen zitten en die ik vanuit mijn levenservaring bekijk.
Heerlijk, die luxe om nog zonder overbodige ballast door het leven je weg te zoeken. Toch? Die ballast komt later wel, of niet… dat is nou net de keuze die fjag afweegt, denk ik. De tijd zal het leren.
En ik zit weer in een fase, dat ik oude ballast van me af mag gaan gooien. Zo heeft elke levensfase zijn perspectief op het leven.
Mijn kinderen zouden me uitlachen als ik ze ‘verweet’ dat ze nog geen hypotheek, kinderen en vaste baan hebben en dat ze daarom niet voor zichzelf mogen kiezen. Dat wil helemaal niet zeggen dat het egocentrische monsters zijn, integendeel. Maar ze hebben nog het voorrecht van de jeugd, zal ik maar zeggen, zoals ik het voorrecht van het ouder worden begin te smaken, nu ik mijn handen zoetjesaan weer vrij begin te krijgen en ook mijn eigen neus achterna mag leven als ik wil. En vooral: de dag plukken zoals hij komt.
Nee, een wonder van onbaatzuchtigheid ben ik niet en zal ik nooit worden, maar ik maak keuzes, die ook op levenservaring gestoeld zijn en daarom kan ik bepaalde verantwoordelijkheden beter dragen dan jonge mensen, en kies ik ervoor ze te dragen.
Kortom: deze column is interessant omdat hij vanuit verschillende levensfases kennelijk anders geinterpreteerd kan worden. Leuk! 🙂
Anne · 2 april 2006 op 15:22
Ma3anne,
Jammer dat je mijn woorden alleen aan dat kapstokje ophangt; ik heb echt wel meer haken (en ogen.)
Anne