Vooraleer u met dit verhaaltje te confronteren moet ik u even weer eraan herinneren dat het glazen plafond niets anders is dan een barriere die opgeworpen wordt voor vrouwen en minderheidsgroeperingen wanneer het gaat om progressie in hun carriere. Het glazen plafond moet u zich dus voorstellen als een onzichtbaar plafond waar deze mensen niet doorheen kunnen. En nu het verhaal:

Niet lang geleden, en zeker niet ver van hier, leefde er een jonge dame die opgroeide in een luxe van Beverly Hills allure. Haar vader was de oprichter van een grote fast-food keten, en werd derhalve de burger koning genoemd. Haar moeder was een der eerste film diva’s van wereldformaat. Helaas overleed de moeder toen Sneeuwwitje nog maar ampertjes 5 jaar oud was, en net toen een ieder het had opgegeven dat de oude burger koning nog ooit gelukkig zou worden, hertrouwde hij met de schoonheidskoningin van het land. Maar dat was nu alweer meer dan 20 jaar geleden. En Sneeuwwitje zat voor zich uit te peinzen hoe het leven haar vanaf toen vergaan was.

Sinds ze 18 geworden was, was alles in financieel opzicht plots veel harder geworden voor Sneeuwwitje. Haar jaloerse stiefmoeder, die inmiddels weduwe geworden was, liet er geen twijfel over bestaan dat ze het meisje haatte, vooral omdat ze heus wel merkte dat diens schoonheid opbloeide met de jaren, terwijl de hare aan het tanen was. De grote klap kwam op Sneeuwwitje’s 18e verjaardag, toen ze net was geslaagd van de middelbare school en een frisse ochtendwandeling maakte door de immense tuinen van het familie verblijf. Lola, haar stiefmoeder, vroeg op gegeven moment aan de knappe jongeling die altijd haar spiegel achter haar ijdele persoonlijkheid moest meedragen wie er de schoonste vrouw was op het landschap. Het jonge stuk dacht niet twee keer na en wees eerlijkheidshalve in Sneeuwwitje’s richting.

Dat deed voor Lola de deur dicht! Stomend van woede ging ze op het Internet surfen op zoek naar een vuilophaal bedrijf dat een speciale lading afval wilde dumpen op een afgelegen gebied ver van Lola’s huis. Ze vond uiteindelijk eentje die wel voor een speciale lading wilde zorgdragen tegen extra betaling. En zo gebeurde het dat Sneeuwwitje met een enkele rugzak werd verbannen van huis en neergekwakt in het woestijngebied van de staat Nevada in Amerika. Nadat ze een paar uur radeloos had rongewaard, werd ze het geraas van automotoren gewaar. Ze liep op het geluid af en bereikte binnen een halfuur de I-15, de snelweg die leidde naar Las Vegas. Ze stak haar duim op en vond vlug een lift naar het stadje van glamour en glitter.

Aangezien Sneeuwwitje een bloedmooie meid was, viel het haar nogal makkelijk om een baan te bemachtigen als danseres in een van de clubjes in dit dal van genot. Zo sloeg ze zich gedurende de daaropvolgende 6 jaren door een bachelors en masters opleiding: overdag naar school, en ’s avonds aan het werk. Ze verdiende goed in die tijd, maar het was niet het type bestaan waar Sneeuwwite van gedroomd had. Dus hing ze een week nadat ze haar master’s titel behaald had haar dans schoenen op, kocht een vliegticket naar Los Angeles, en liet de lichten van Las Vegas achter zich: Sneeuwwitje was gereed voor haar grote entree in de corporate wereld!

De jonge schoonheid was inmiddels 25 jaar oud en had het geluk aan haar zijde: ze vond al vlug een apartementje in de buurt van downtown Los Angeles: niet zo’n goeie buurt weliswaar, maar ach, ze was inmiddels wel wat gewend. Haar volgende stap was een baan vinden. Ze postte haar resume op alle werkgelegenheids-websites zoals monster.com, jobs.com, etc. Ze verstuurde in 2 weken wel 75 sollicitaties als gevolg van haar zoekpogingen naar een geschikte baan, afgestemd op haar studie richting. En inderdaad had vrouwe fortuna nog steeds het beste met haar voor: binnen 4 weken nadat de reakties op haar reflekties begonnen binnen te sijpelen, had Sneeuwwitje een baan als hoofd van de public relations en marketing afdeling bij een middelgroot bedrijf. Ze wist dat ze deze baan in de bevooroordeelde maatschappij waarin we leven niet slechts had verworven door haar scherp stel hersenen en haar uitzonderlijke cijferlijsten, maar tevens door haar schoonheid en haar professionele wijze van zichzelf presenteren.

Met haar verbazingwekkende scherpte en kennis van zaken, verdiende Sneeuwwitje al vlug het respekt van al haar collega’s op het werk. Ook de Vice President van de marketing afdeling was zich bewust van haar uitzonderlijke kwaliteiten. Vele van haar collega’s kwamen regelmatig bij haar ter rade, en niet eens altijd betreffende het werk. Maar omdat ze wisten dat deze jongedame voor vrij hete vuren had gestaan in haar jonge leven, voelden ze een vertrouwen in haar en stelden ze haar weloverwogen adviezen op prijs.

Echter moet gezegd worden dat, ondanks Sneeuwwitje’s ruime perspectieven in vele opzichten, ze toch heel naief was in andere. En dat kan makkelijk geillustreerd worden met een voorbeeld: op zekere dag was Anna, de oude kantine dame, niet aan het werk. Ze werd voor die dag vervangen door aan andere, lieve oude vrouw die in feite wel wat bekends had, vond Sneeuwwitje. Echter stond ze er niet lang bij stil, en werd ze derhalve ook niet ongerust. De oude dame gaf Sneeuwwitje, toen zij haar gebruikelijke bestelling ophaalde, een extra appel met de woorden, “Omdat je zo’n lief kind bent.”

Nu was Sneeuwwitje wel gewend dat mensen haar aardig vonden, dus ze dacht er verder niks van, nam een grote hap van de appel, kauwde, slikte, en…zag toen de hele kamer om zich tuimelen. In haar duizeligheid zag ze hoe de glimlach plots van het gezicht van de oude vrouw verdween, deze haar pruik van het hoofd trok, en zich kenbaar maakte als?Lola! Gemeen gilde de oudere vrouw tegen Sneeuwwitje: “Nu zul je voor eeuwig begraven zijn in je huidige positie. Er is geen manier waarop je boven deze middelmatigheid zal uitkomen. Je zit gevangen tussen onzichtbare muren, maar bovenal: onder een onzichtbaar plafond. En al de dwergen om je heen die zo van je houden zullen je niet verder kunnen helpen, omdat niemand naar ze luistert. Ze zijn machteloos, omdat in dit bedrijf de dingen nog op de ouderwetse manier gebeuren: alles wordt van de top naar beneden beslist, en niet andersom zoals vele management theoristen aanraden! Hehehe.”

En zo viel Sneeuwwitje in een winterslaap als chef van de PR en Marketing afdeling.

Een jaartje later was het tijd voor Neil, de Vice President van de marketing afdeling, om met pensioen te gaan. Iedereen wist dat de meest logische persoon om Neil op te volgen Sneeuwwitje was. Zelfs Neil was zich daarvan bewust. Maar de vaste commissie van aandeelhouders, bestaande uit voornamelijk mannen, wilde daar niks van horen. Ze vonden dat er fris bloed in het bedrijf moest komen voor een objectieve aanpak. Iedereen wist echter dat dit slechts een dooddoener was om de positie buiten het bereik van een vrouw te houden.

Tegen de tijd dat Neil’s afscheids feest werd gehouden waren de intervieuws voor een nieuwe VP in volle gang. Sneuwwitje had op aandrang van haar vrienden op het werk schriftelijk haar interesse in de positie kenbaar gemaakt, maar ze had nog geen reaktie ontvangen van de commissie. Op de avond van het feest betrad Sneeuwwitje de hal met de gratie van een koningin. Ze had gehuld in zwart kant, hetgeen prachtig afstak tegen haar sneeuwwitte huid, haar vuurrode haren, en haar groene ogen. De rest van het adembenemend effect werd veroorzaakt door haar juwelen die dateerden uit de tijd dat rijkdom nog een alledaagse zaak voor Sneeuwwitje was geweest. Ze stal alle harten die avond, vooral dat van Michael, het jongste en invloedrijkste lid van de commissie van aandeelhouders. Deze knappe jongeman werd in de wandelgangen van het bedrijf vaak aangeduid met “kroonprins” omdat zijn ouders de twee grootste aandeelhouders waren, en hij hen dus nu vertegenwoordigde.

Michael verloor geen tijd en vroeg Sneeuwwitje ten dans. Van de ene dans kwam een andere, en gauw genoeg zaten ze in de tuin te keuvelen en te kussen. Ergens die avond werd het Michael duidelijk dat Sneeuwwitje de vrouw was die de positie van VP Marketing ambieerde binnen het bedrijf. Hij besloot zijn invloeden aan te wenden, omdat hij haar nu eenmaal vaker wilde zien.

En zo gebeurde het dan dat 2 dagen later de telefoon op Sneeuwwitje’s kantoor overging en de secretaresse van de aandeelhouders commissie haar vol trots meedeelde dat ze de geschikte persoon was bevonden voor de positie van VP Marketing. De stem aan de andere kant vertelde Sneeuwwitje ook nog dat ze een uurloon zou ontvangen dat hoger lag dan de initiele planning voor een vrouwelijke VP, maar nog net lager dan dat van een mannelijke VP. Ze mocht trots zijn op het bereiken van deze mijlpaal, eindigde de stem haar relaas.

Sneeuwwitje was geschokt door haar plotse realisering omtrent de aanpak van zaken in dit bedrijf. Wat een onplezierige ontwakings kus had ze van Michael, de kroonprins, gekregen! Het was alsof het vergiftigde stuk van de appel die ze vorig jaar had geslikt plotseling uit haar keel schoot.

Omdat ze een verantwoordelijke persoon was, besloot Sneeuwwitje geen overhaaste beslissingen te nemen. Ze vroeg om er een nachtje over te mogen slapen. Maar toen had ze haar beslissing gereed. Ze bedankte vriendelijk voor het aanbod dat haar gedaan was om al de verkeerde redenen, en startte haar eigen bedrijfje op. Ze vestigde het nieuwe bedrijf in een ruimte in een groot kantoorpand nabij Los Angeles, en werkte hard voor haar dagelijks brood. Maar ze wist dat elke cent die ze verdiende onveroordeeld en onbevooroordeeld was, en dat ze met haar daad groot respect had verdiend van al diegenen die zo naar haar opkeken in haar vorige werkomgeving. Al die oude collega’s zaten in feite te duimen dat Sneeuwwitje’s bedrijfje vlug zou groeien, zodat ze in dienst genomen konden worden. En zo gebeurde het ook. Binnen twee jaar was Sneeuwwitje’s bedrijf de toonaangever in PR en Marketing in heel Los Angeles.

Sneeuwwitje had het onzichtbare plafond doorbroken op de manier die voor te veel vrouwen en leden van minderheidsgroeperingen de enige schijnt te zijn om vooruitgang te boeken: door voor zichzelf te beginnen. Maar ze voelde zich er goed door. En als zij het kon, kan u het ook, mevrouw!


2 reacties

Reyn_Eaglestorm · 30 juni 2003 op 13:25

Geinig! Ik lees graag nog meer van die moderne sprookjes!

MBB · 30 juni 2003 op 15:45

Wat zijn eigenlijk de moralen van dit verhaal?

– Dat (natuurlijke?) schoonheid (alhoewel alleen niet voldoende) toch onmisbaar is voor een goede positie?

– Dat hard werken lang niet atijd beloond wordt?

– Dat werknemers bij de gemiste promotie hun opgedane kennis gebruiken om te concurreren?

– Dat vrouwen zich sneller dan mannen realiseren wanneer ze vast zitten in een baan?/Dat ze minder gebonden zijn?

– Dat oud geld uiteindelijk toch helpt (de juwelen op het bal/de jongeman

-dat Ondak wereldsloon is en alhouwel de jongeman zijn carriere en respect van ouders heeft geriskeerd omdat hij nooit zal kunnen bewijzen dat zijn candidaat voor de baan goed voor -en loyaal aan- het bedrijf had kunnen zijn?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder