Hoogtevrees

Er zijn natuurlijk zat mensen, die niet snappen wat hoogtevrees is. Al staan ze aan het randje van een afgrond van 300 meter diep, ze laten geen druppeltje zweet vallen (tenzij het misschien 35 graden is). Vervolgens springen ze de diepte in met een of ander driehoekig zeiltje dat hen vooruit moet laten vliegen. Of van die mensen die doodleuk op tien kilometer hoogte de deur van een vliegtuig opengooien en er met alleen een rugzakje uit springen. Met de hoop dat het touwtje niet breekt en de parachute openklapt. Wat dus niet altijd het geval is.
Of van die mensen die vanaf een trapeze naar een andere trapeze springen, die perfect getimed aan moet komen vliegen. En dan zonder opvangnet eronder.

Ik snap het niet hoor. Het is misschien leuk als alles goed gaat, je voelt van dat spul dat adrenaline heet in je lichaam en je vertelt over je gewéldige avonturen en een paar dagen later ga je even abseilen in de Grand Canyon en duiken in het Great Barrier Reef.
Maar stel dát het nou fout gaat…wat dan? Dan ben je toch wel even mooi de lul als ik het zo goed bekijk. Dan lig je of je hele verdere leven in het ziekenhuis of je ligt ergens onder de grond.

Goed, ik ben dus heel bang voor hoogteverschillen vanaf een meter. Zo weinig? Ja zo weinig. Misschien begrijp je me als ik een voorbeeld geef: Bij gym moeten we van de kast op een trampoline springen en daarvandaan weer op een dikke mat. Welke idioot heeft dát verzonnen?! Wat heeft het in het dagelijks leven nou voor nut om van een kast op een trampoline te springen? Heeft iemand ooit op weg naar school of op weg naar het werk een kast gezien met een trampoline erachter? En wat leer je weer niet bij gym? Zwemmen. Dan woon je verdorie in Nederland, waarvan het grootste deel onder NAP ligt en waarvan de kans op een overstroming heel groot is en dan moet je leren op een trampoline te springen. Heeft IEMAND het idee dat dat héél nuttig is als Nederland overspoelt wordt met water?

Maargoed ik dwaal af. Natuurlijk heb ik niet zomaar hoogtevrees gekregen. En natuurlijk komt mijn turn-haat niet zomaar ergens vandaan.
*Flash-back*
De lessen kindergym waren altijd heel leuk, beetje tikkertje, beetje apenkooien, beetje dit beetje dat. Op een gegeven moment bleken de kinderjuffen het een geweldig leuk idee te vinden om de kinderen te laten schommelen in de ringen. Hup benen derin en gaan! Het was nog leuk, totdat ik het hoog genoeg vond en dat ook duidelijk maakte aan de juf: “Juf stop! Hoog zat!” Maar de Evil Juf ging gewoon door. Steeds hoger en hoger. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de Good Juf deraan kwam en gebood mij onmiddelijk op de grond te zetten. Maar het was al gebeurd, ik had mijn hoogtevrees te pakken. Ik was 5 jaar. *Einde Flash-Back*

Sindsdien durf ik zó ontiegelijk veel dingen niet meer. Ik zou bijvoorbeeld nooit zonder eerst 20 mokken kamillethee en 15 kalmeringspillen een vliegtuig instappen. En dat is dan nog geneens alleen om het hoogtevrees om gelijk even alle tegenargumenten in de trant van “In een vliegtuig heb je helemaal geen last van hoogtevrees, hóór!!” te weerleggen. Ben ook bang dat dat kreng neerstort. Weet je van hoe hoog je dan naar beneden valt! Tien kilometer!
Nouja voor turnen haal ik dus een beetje standaard niet zo’n goeie cijfers (but who cares?) maar het gekke is dat de ringen dus het beste onderdeel is bij mij. Dat kan ik wél! Snap jij het nog? Ik niet namelijk.
En natuurlijk had ik nooit mee moeten gaan op survival in de 4de. Waar je in Frankrijk 40 meter mocht abseilen, aan speleologie mocht gaan doen en moest klimmen. Had ik me maar eerder moeten bedenken dat het niet alleen zwemmen in mooie beekjes was (waar het water trouwens niet echt op tropische temperatuur was, maar eerder in de Noordpool had gekund).

Nouja, we wonen in ieder geval in een laag landje én ik kan zwemmen. Dus.