Hij maakt me kapot. Zonder genade. Zonder enige waarschuwing of concrete aanleiding. Nee, hij dook daar ineens in mijn leven op en patsboem sloeg hij mij neer. Je zou denken dat neuzen niet zulke geweldadige wezens zijn, maar dat is slechts illusie. Neuzen zijn verschrikkelijk. De hel is nog niet goed genoeg voor ze. Ze nemen meteen een vijf sterren hotel in je zenuwstelsel. Nee, plezant is verkoudheid niet. Mocht het een mens zijn, ik zou geen bot van hem heel laten. Zo zit ik hier maar wat met een snurkende kat en een lopende neus. Contacten verwateren, contacten bloeden dood en contacten komen en gaan. Maar zouden ze ook ’tot de dood ons uitschijt’ kunnen zijn? Sommige wandelende skeletten menen van wel. Maar die zijn hun levenspartner niet tegen gekomen in deze tijd. Tegenwoordig is scheiden, vreemdgaan, van partner wisselen en dergelijke een simpel modeverschijnsel lijkt wel. En ook simpele contacten hebben geen lange houdbaarheidsdatum meer. De wereld is net een slechte supermarkt gevuld met mensen met een beperkte houdbaarheidsdatum. Soms pak je dus maar een mens die achterin staat in de hoop dat die een latere datum heeft, maar dat is slechts valse hoop. De afstand, karakter, klik, leeftijd, uiterlijk, eigenlijk niets geeft garantie voor een langdurige vriendschap of relatie.

Er staan ook nooit echte houdbaarheidsdatums op en dat is het meest angstaanjagende. Je grijpt een mens bij de haren of aan desnoods een pootje en je hoopt maar dat hij niet al te snel bederft. Dat jij je interesse niet verliest, dat hij zijn interesse niet verliest, dat het gevoel niet verdwijnt of te sterk wordt, dat jij of hij niet teveel verandert in negatieve zin, dat omstandigheden niet voor een breuk kunnen zorgen, dat iemand zelf of door omstandigheden de dood in de ogen ziet of langzaam en pijnlijk sterft aan een of andere dodelijke ziekte. Al die mogelijke factoren in acht genomen is het dus meer dan logisch dat je je meer dan eens alleen voelt. Natuurlijk is elk mens alleen, maar dat feit kun je met gemak accepteren. Maar je alleen voelen is wat lastiger te accepteren, omdat je dat gevoel liever zou willen negeren of verdringen of simpelweg niet zou willen hebben.

Ik ga maar eens naar de menselijke supermarkt. Wie weet hebben ze nog wat speciale aanbiedingen voor me. Schrik niet als ik je in mijn vriezer stop. Want als ik je eenmaal gevonden heb, wil ik je niet meer verliezen.

Categorieën: Maatschappij

7 reacties

joopvanpoll · 2 februari 2010 op 13:49

Ik nam me voor eerst eens naar “Meer columns van deze auteur” te kijken alvorens een reactie te geven.
‘Mij past bescheidenheid’, dacht ik daarna.
Ik wens je veel plezier en vooral veel activiteit toe in de supermarkt.
Let je ook op de kleintjes..?
Joop.

Mien · 2 februari 2010 op 15:07

Shit man, een mooie column die prima past aan het fin du siècle ou au commence?!

Mien (vindt zelfs dat op Twitter een veel te korte houdbaarhedidsdatum zit)

dashuri · 2 februari 2010 op 20:03

Uitvindster van het Absurdisme?
O shit, was al uitgevonden..
Beetje crazy maar verder wel oké.

pally · 2 februari 2010 op 22:35

mmm, ik vind hem niet zo crazy. In feite is hier sprake van heel ernstige lol. Het is zoals je zegt Shit. Het Leven is onveilig en iedere relatie is dat ook. En dat op jouw karakteristieke manier beschreven.

groet van Pally

Avalanche · 2 februari 2010 op 23:31

Telkens valt me weer op hoe prachtig jij dingen weet te verwoorden.

Shitonya · 3 februari 2010 op 18:23

Gracias voor alle betekenisvolle reacties. Absurd of crazy is het in geen geval, slechts een korte schets van de menselijke supermarkt waar je je leven lang in bevind. Gelukkig zitten er altijd wel leuke koopjes tussen om ons alleen zijn even te vergeten.

Mien · 4 februari 2010 op 07:36

In de diepvries zeker! :hammer:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder