Huisstofnijd.

Geen zin in. En ik vind het stom, het liefst doe ik niks vandaag. Vroeger wist mijn moeder altijd weer de dooddoener te melden: als je geen zin hebt, maak je het maar. Ze heeft nooit het recept gegeven. De enige activiteit die ik wil ondernemen is het koffiezetapparaat activeren. De koffie daadwerkelijk opdrinken, dat gaat me te ver en zou misschien teveel zin opwekken. Maar er moet iets gebeuren. Te lang heeft het stilgestaan en het resultaat liegt er niet om.

De grote schoonmaak is niet langer uit te stellen. De vlokken dwarrelen vrolijk rond en ik zie door het stof mijn huis niet meer. De ramen zijn zo groezelig dat het daglicht niet meer naar binnen wíl komen. De accessoires hebben geen puf meer om er leuk en parmantig bij te staan. Om maar te zwijgen over de badkamer die mij niet eens meer schoon kan krijgen omdat hij liever zichzelf afspoelt.

Voorbereiding is verstandig maar ik heb er geen zin in dus begin ik zonder plan of tactiek. Her en der spullen verzamelend negeer ik mijn tegenzin. De neiging om het huis te ontvluchten weersta ik, wetend dat het zichzelf niet zal opruimen. Misschien moet ik mijn moeder maar opbellen met een SOS bericht. Hier kan ik in mijn eentje niet aan beginnen. Het nummer intoetsend realiseer ik me dat ik volwassen behoor te zijn en dit gewoon zelf moet doen.

Nou, daar ga ik dan. Al kuchend baan ik mij een weg door het huis. Ik kruip in de stofzuiger en zie alle resten van de mottigheid. In de douche ontsnap ik ternauwernood aan een verdrinkingsdood door de douchekop die zo blij is dat hij zijn grenzen niet meer kent. In de keuken vecht ik met aanslag die zich niet zomaar laat wegwerken. De ramen kraken bij elke veeg en het licht verblindt mij. Schrobbend en zwetend werk ik mij door vele sopjes heen. Ik word er zo dorstig van, ik moet uitkijken dat ik het schuimwater niet opdrink.

Na deze overlevingstocht zak ik voldaan achterover in de bank, die mij opgelucht ontvangt nu hij verlost is van de stofvlokken. Een laatste huisstofmijt vermorzelend kijk ik buiten zinnen van blijheid om mij heen, zo hoort het te zijn. Een helder huis met een reine lichtinval maakt mij content. Het is op dit moment belangrijk om niet te denken aan het leger genaamd viezigheid, wat trappelend van ongeduld alweer klaar staat binnen te dringen. Anders zakt de zo hoog opgekropen moed weer naar beneden. Hier ga ik van genieten voor zolang het zal duren.

Nu heb ik zoveel zin te pakken dat ik bijna zin krijg om het huis van mijn moeder schoon te maken.