Zoals het er nu naar uit ziet, zal de aarde over een aantal jaren imploderen omdat wij met velen lijden of gaan lijden aan obesitas. Wanneer het precies gaat gebeuren is onbekend. Net als bij andere voorspellingen zullen er eerst een aantal onjuiste data in de media terecht komen, voordat de juiste dag toch echt zal gaan plaatsvinden.
Wanneer ik ’s ochtends wakker wordt schijnt nooit de zon. Er is altijd protest tegen de aanbrekende dag. Wekkers gaan af en snoozen, ik zet ze steevast elke negen minuten uit. Opstaan is onmogelijk en ik moet nog blijven liggen. Maakt niet uit of ik naar mijn werk moet, een uitje heb of lekker vrij ben. Het eerste half uur is Zuurtje echt heel erg zuur, vooral in de winter.
Het is donker, zowel binnen als buiten. De ruimte wordt alleen verlicht door kaarslicht. Op de achtergrond een romantisch muziekje om de sfeer compleet te maken. Ondanks de klinisch voorkomende ruimte is er een voelbare spanning in de lucht. Het is er druk, er is veel publiek op afgekomen vanavond. Ondanks dat is de ambiance intiem. Niemand die zich teveel voelt, ze weten immers allemaal hoe deze avond gaat aflopen.
De temperatuur is precies goed en het personeel, in dienst voor ondersteuning waar nodig, heeft zich discreet teruggetrokken. De mannen staan te trappelen van ongeduld en kunnen niet wachten om te beginnen.
Het is net een afhaalchinees. Een klein loket op de tweede verdieping. Kronkelende gangen door om bij dit afgelegen stuk te komen. De weg erheen was al niet makkelijk. Maar de weg vinden is al net zo moeilijk. Zwiep! Het schuifraam gaat open en twee ogen kijken hem vragend aan.
Er breekt een spannende tijd aan welke vereist dat er knopen doorgehakt gaan worden. Na negenentwintig jaar uitstellen, is het mij ook overkomen. Ik ben dertig geworden. Nu deze leeftijd mij heeft bereikt besluit ik niet de vooropgestelde crisis ervan te onderzoeken maar het cijfer aan studie onderhevig te maken.
