Hulp in nood

Met volle boodschappentassen kom ik hijgend de huiskamer binnen.
Mevrouw Trawant staat voor het raam en wijst naar beneden.
‘Zie je dat’?
Ze heeft na mijn entree nog niet op of om gekeken. Normaal brandt ze van nieuwsgierigheid of ik van mijn winkelexpeditie nog iets lekkers of wat leuks van de ‘non food’ afdeling heb meegebracht. Iets dat buiten de voorspelbare bulk aan boodschappen een verraste glimlach op haar gezicht kan toveren. Iets handigs voor in huis bijvoorbeeld. Zoals laatst de afstofhandschoen met magnetiserende coating, waarmee je alleen maar naar het af te stoffen object scheen te hoeven wijzen, maar dat na ampel gebruik zijn stofafnemende werk geheel gestaakt heeft.

‘KIJK nou eens goed! Nee daar, is dat nou een hoopje bladeren of een beest’?
Ik zet mijn tassen neer en kijk. Het is bruin met zwarte vlekken en het ligt in de beschutting van de heg in het hoge gras.
‘Wat denk jij dat het is’?
Omdat mijn ornithologische kennis stokt bij huismus en stadsduif, blijf ik aan de veilige kant.
‘Een vogel’, zeg ik, ‘ het is een vogel, ik zie het kopje.’
‘Hij zit er al twee uur zou ie dood zijn? Of misschien aangevallen en gewond’.
Ik tuur naar het lijfje en zie iets op en neer gaan.
‘Hij leeft’.
‘We moeten iets doen’, zegt ze.
Dat voelde ik al aankomen, alleen is ‘WE’ in haar universum synoniem voor het teken dat IK in actie moet komen.
De dierenambulance, lees ik op internet is, 24/7 bereikbaar.
En dat klopt.

‘Kunt u de vogel alvast even in een doos doen’, vraagt telefoniste Carla.
IK?
Ja, daarna komen wij pas, want als straks de vogel gevlogen is dan hebben we voor niks gereden.
‘Ik denk er niet aan’, antwoord ik.
‘Wat bedoelt u’?
Zoals gewoonlijk laat ik in het oog van de storm elk mannelijk decorum zakken.
‘Zo’n vogel pakken dat doe ik niet’.
‘Ze bijten niet hoor, meneer’.
‘Dat zal wel, maar het spartelt en het fladdert’.
‘Tja’, zegt Carla.’ Weet u wat? U kunt ook een omgekeerde doos over de vogel plaatsen en daar dan een steen bovenop zetten. En als u dán belt’.

We hebben geen stenen in huis.
‘Dan neem je een blik erwtensoep’, suggereert Mevrouw Trawant
‘Kan tomaten ook’, probeer ik de spanning te breken.
Ik vind een doos, waarin ik op eigen initiatief met een schaar verwoed luchtgaten prik en begin me daardoor zowaar al een beetje een dierenhulpverlener te voelen.
Verder gewapend met een zwaar blik Gamma muurverf en gadegeslagen door mevrouw, begeef ik me naar buiten.
Daar ligt ie, op grondhoogte, bijna niet te zien.
Beantwoordend aan een oeroud jagersinstinct besluit ik de vogel ongezien van achteren te besluipen.
Gekromd maak ik met de doos in de aanslag een omtrekkende beweging.
EN deins geschrokken achteruit als vlak voor me een zeer levende vogel met een schrille kreet opvliegt en met felle vleugelslagen aan de overkant van de straat over de daken verdwijnt.
‘Een verdwaalde grutto, da’s een weidevogel’, houd ik mij even later thuis staande.
Gelukkig heeft mevrouw Trawant de foto’s nog..