HulpReis

Dronkenmansretoriek, daarmee had ik het afgedaan, toen ik er in het weekend op een verjaardagsfeestje al iets over had gehoord. Krant lezen is ook een feestje, zeker vanaf papier, maar dat werd deze week ineens flink bedorven. Dat lag niet aan de journalistieke vaardigheden van de redacteur maar aan het onderwerp: hulpreizen. Het blijkt dus waar te zijn: er zijn mensen die naar Griekenland gaan om op een strand te liggen en meteen even een paar vluchtelingen uit zee oppikken en helpen afvoeren naar het achterland. Zou dezelfde touroperator meteen ook voor voldoende bezetting zorgen van de boten waarmee de overtochten vanuit Turkije worden uitgevoerd (uitgevaren)? Zijn er aanbiedingen als: “Drie oversteekpogingen voor de prijs van twee!”? Je wilt uiteraard voorkomen dat zo’n in het vooruitzicht gestelde doevakantie verzandt in een lekker lui ligstoelverblijf. Bovendien bieden overdag geruimde stranden en boulevards wel de beste garantie dat in de avonduren volop ongestoord van de authentieke coleur locale kan worden genoten. Maar waarom doen mensen dat? Is het een onbalans in de emotiehersenen die door zo’n charitatief alibi weer evenwicht zoeken? Dat je wilt helpen, prima. Maar ga niet naar Calais omdat je een heilzaam modderbad in het vooruitzicht is gesteld. De Amerikaanse hoogleraar internationale betrekkingen Walter Mead stelde onlangs in Buitenhof dat vluchtelingen in hun eigen land moeten worden opgevangen, in een zone beschermd door de NAVO. Voor de cynicus de ultieme oplossing voor het vluchtelingenprobleem. Maar wie met de rauwe realiteit wordt geconfronteerd verdrinkt niet zelden in een verzuipschuit.

27 februari 2016  #BinnenDoorDenken