Humor!

Hallo daar, ik ben de humor en heb me niet laten kisten! Mijn complimenten voor je serieuze pogingen om mij om te brengen heb je oprecht verdiend. Door mijn zelfvertrouwen, dat vele malen sterker was dan jouw vaker hun doel missende dan verwoestende bommen (waarover ik trouwens vaak in een deuk gelegen heb), wist ik allang dat wij samen zouden zegevieren. In de schaduw wachtte ik op een kans. Heel veel geduld heb ik opgebracht, voor al die keren dat ik mij aan jou, mens, getoond heb en jij mij niet zag staan. Jij kreeg het voor elkaar dat zelfs mij zowat het lachen verging! Langs en door mij heen keek je, dat was voor mij heel pijnlijk.

Je had een soortgenoot van je mishandeld door hem op te hangen, las ik in je dagboek. Onder het kopje “galgenhumor”. Ik ga graag de concurrentiestrijd met je aan, maar als je volgens nieuw Irakees gebruik onthoofdertsje gaat spelen, sorry, dan haak ik af. Cynische, botte humor draagt mijn waardering weg, maar met een bot mes mens of dier ritueel slachten nee, dat is niet mijn ding.

Wat je meegemaakt hebt is veel, best mens, maar ik vroeg mij wel eens af waarom ik vanwege jouw rancunes het onderspit zou moeten delven. Mijn angsten om voor altijd te verdwijnen heb ik weggelachen. Daarvan werd mijn wereld een stuk leuker. Ook iets voor jou misschien, je angsten weglachen?

Zonder gekheid, ik begreep als geen ander dat dit een tijdelijke impasse was en geen schaakmat voor altijd. Je bent een soort kindje van mij, dus bleef ik al die tijd achter jou staan. Zonder jou heb ik geen leven, dus was het ook mijn eigen belang om energie in jou te blijven pompen!

Het maakte mij niet aan het lachen om jou zo te zien worstelen. Er waren momenten dat ik mij vertwijfeld heb afgevraagd welke kant jij op zou gaan. Die van lachen, gieren, of die van brullen? Ik keek dan dwars door je heen en wist het, voelde het. Niemand sloopt jou. Niemand sloopt mij. Anders was het allang gebeurd!

Lachen toch?