Ik houd van mensen, vooral van leuke mensen. Ik luister er naar, ik praat er tegen, ik lach er mee en ik kijk er naar. Vooral naar vrouwtjesmensen. Maar soms ben ik ze gewoon even zat. Dan wil ik lekker alleen zijn. En waar zou dat beter kunnen dan in de natuur? De grote stille heide, het donkere eenzame bos, verlaten plassen en meren. U voelde hem natuurlijk al aankomen. Dat gaat niet lukken. Ook de Nederlandse natuur is vol. Als je de natuur in gaat mag je blij zijn als de dichtstbijzijnde exemplaren van de menselijke soort stipjes aan de horizon zijn. Maar eigenlijk is de illusie alleen te zijn dan al verstoord. Ik ga me namelijk meteen afvragen of die stipjes mijn kant opkomen. Als dat na minuten ingespannen observatie inderdaad het geval blijkt te zijn, betekent het dat ik me moet gaan bezighouden met de opties om de dreigende ontmoeting tegemoet te treden. De zeldzame momenten dat je je even alleen waant met je gedachten zijn een illusie. Altijd ligt het risico op de loer dat die illusie wreed verstoord wordt door mensen die opeens uit het eerste het beste zijpad komen zetten.

In de natuur is elke medemens er een teveel. Juist daarom hakt een confrontatie er extra hard in. Omdat daar waar het stil heet te zijn een ontmoeting met een medemens opeens wordt uitvergroot. En dat is precies wat je niet wil. Dan sta je opeens voor de keuze: groeten of niet? Iets waar je in een drukke winkelstraat niet over peinst. Maar het meest onverdraaglijk is het doorsnee menselijk gedrag dat je overal elders gelaten over je heen laat komen. Op luide toon gevoerde conversaties die net zo goed op kantoor, in de huiskamer, de slaapkamer of in het café gevoerd hadden kunnen worden. Sterker nog, daar waar nog frisse lucht ingeademd kan worden wordt zelfs gerookt.

Op zonnige zondagochtenden wandel ik graag op een paadje tussen plassen en weiden vlakbij mijn woonplaats. Altijd hopend dat ik de enige ben. Maar het is er zo mooi dat ik op de koop toe neem dat ik meestal niet alleen ben. Ik heb de keuze gemaakt me bij ontmoetingen met tegenliggers sowieso neer te leggen. Ik zal wel moeten want er zijn daar geen zijpaden die een uitwijkmanoeuvre mogelijk maken. Een ernstiger aantasting van mijn natuurbeleving zijn mensen die dezelfde kant op lopen als ik. Omdat ze dat meestal met ongeveer dezelfde snelheid doen is het lastig ze kwijt te raken. Het biedt soms soelaas om even stil te houden en mensen die te dicht in de buurt zijn een voorsprong te laten nemen.

Inhalen kan juist zin hebben als voorliggers erg treuzelen. Die beslissing vergt enig inschattingsvermogen. Na inhalen van treuzelaars is even ferm doorstappen geboden om ze snel achter je te laten. Het nadeel van inhalen is dat je je niet meer kan permitteren zelf even stil te houden op een mooi plekje. Voor je het weet zitten je achtervolgers je weer op de hielen waarna alles van voren af aan begint. Het ergste wat je kan overkomen is als er zowel mensen voor als achter je lopen. En dat je langzaam ingesloten wordt doordat de vaart er bij de achterliggers meer in zit dan voor je. Als ik alles gehad heb heeft het lot soms een laatste aanslag op mijn incasseringsvermogen in petto. Dan is het bankje aan het water in de zon bezet.

Categorieën: Algemeen

5 reacties

Dees · 24 april 2004 op 18:48

Erg herkenbaar! En leuk geschreven.

Probeer het anders eens om 5 uur ’s ochtends 😉

pepe · 24 april 2004 op 22:00

[quote]Dan is het bankje aan het water in de zon bezet.[/quote]

Het gras is zachter en lekkerder en er is altijd wel ergens een plekje vrij 😉

Een heerlijke rustige column, in gedachten zat ik al langs het water en dommelde bijna in

Mosje · 24 april 2004 op 22:18

[quote]Ook de Nederlandse natuur is vol.[/quote]Wandel jij in het smulbos? 🙂

Shitonya · 25 april 2004 op 01:59

Herken het, hoe laat het ook is, waar dan ook, nergens kun je meer alleen zijn… 🙁

Behalve in je kist onder de grond, maar daar heb je weinig meer aan

Ma3anne · 25 april 2004 op 02:12

Leuk en herkenbaar beschreven dat omzeilen van anderen in de natuur! 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder