Ik ben wat ik denk.

De zon schijnt volop. Lente kriebels borrelen op in elke cel van mijn lichaam.
Een gevolg daarvan is dat ook mijn handen gaan jeuken, ik krijg zin in de de grote voorjaarsschoonmaak! Ik ga van start met de boekenkasten, door een winter lang hout stoken, heeft er zich een dikke, wollige stofdeken over de schone letteren gevlijd. Mijn vader die boekhandelaar was, leerde mij een goede tactiek. Elke keer twee boeken pakken, die hard tegen elkaar aan slaan zodat het stof je om de oren dwarrelt. Als de kast helemaal leeg is, sop je hem uit en dan het leukste voor het laatst, liefdevol plaats je titel voor titel netjes weer terug op de glimmende planken.

Ver kom ik echter niet. Als eerste grijpt mijn hand naar een kartonnen doos bovenop de kast, de doos met foto’s en brieven uit het verleden. Ik weet dat ik hem dicht moet laten, als ik vandaag die kast nog af wil krijgen. Helaas kan ik mij niet bedwingen.
Voorzichtig veeg ik het stof van de doos en lift een hoekje van de deksel.

En oh, wat glimt daar goud op snee, mijn oude lieve poëziealbum!
Zal ik héél even, een paar minuutjes terug in de tijd kan toch geen kwaad. Die kast kan straks nog wel, die is geduldig.

Ik sla lukraak het album open, mijn adem stokt. Dáár staat die ene regel, die me al een paar jaar ettelijke keren per dag door het hoofd spookt. De regel die ik nu zwart op wit voor mij zie luidt; “als ik een schrijversgeest bezat…”. De rest van het gedicht interesseert me niet, maar die ene zin. Waarom heeft die zich ergens in een hoekje van mijn brein genesteld…

Als ìk toch eens een schrijversgeest bezat. Dan vulde ik mijn pallet met wijze, lieve en grappige woorden. Ik zou ze nauwkeurig mengen en dan nog eens mengen met al het gevoel dat ik in me heb. Vervolgens zou ik er een bevlogen verhaal mee schilderen dat de hele wereld ontroerde.

Àls ik een schrijversgeest bezat? Welke goedbedoelende tante heeft mij opgezadeld met zo een foute mantra. Àls ik…
Onbewust heeft deze affirmatie; ik kan niet schrijven, zesendertig jaar in mijn hoofd rondgedoold. Zonder dat ik het in de gaten had, heb ik mijn eigen schrijverschap om zeep geholpen. Ik zonder schrijversgeest. Wàt een tijdverspilling!

Ik gooi het poëziealbum met een klap dicht en stop het daadkrachtig terug in de doos.
Terwijl ik de kast verder uitklop en oppoets, bedenk ik dat ik wel eens wat vaker kritisch in mijn hoofd mag kijken. Ook daar zou een grote schoonmaak een verfrissende uitwerking kunnen hebben…

Terwijl ik de laatste boeken weer op hun plek zet, verzin ik een nieuwe mantra, een goede die me voor de volgende zesendertig jaar kan dienen.

Omdat ik een schrijversgeest bezit… lijkt me wel geschikt. 😉