Ik lag om de dood

Terwijl wij dit jaar ons jongste uit het gezin naar haar laatste rustplaats brachten kwamen er na een periode van lekker doordraaien en janken ( logisch, je bent ineens je maatje kwijt en je andere zus en je broer ook al en dit alles binnen vier jaar) moesten wij toch weer eens op huis aan. In de bossen is het fijn, rustig en kun je relaxed praten over van alles en nog wat totdat je de mededeling krijgt dat twee van onze beste vriendinnen terminaal zijn en ook opgegeven. Welja kan nog meer bij en het jaar is nog niet eens om…Komt daar nog je werk als mental coach bij die mensen kun je ook niet laten stikken, zij rekenen op jou, dus sta je voor hen klaar. Daar heb ik voor gekozen dus vooruit dan maar. Wat kan het schelen. En mijn derde boek lag te wachten op uitgave, mijn columns op diverse sites schoten er bij in, kortom wij moesten wel naar huis.

Al gingen wij twee keer per maand even langs voor de post en de planten en even de buren gedag zeggen zodat studenten die woonruimte zochten in ieder geval zagen dat dit pand wel degelijk bewoond was.

Tegenwoordig kraken ze zo maar je deur open en moet je moet je ook maar wachten wanneer je jouw eigen mandje weer in kan om in alle rust je luiken te sluiten in de hoop dat ze wél de andere dag open gaan natuurlijk…

Het is nu gewoon afwachten wat de toekomst brengt, wij worden elke dag ouder, wijzer wil ik niet zeggen want je denkt altijd dat je de wijsheid in pacht hebt, totdat een ander met een stelling komt waar geen speld tussen te krijgen is. Weg is je wijsheid. Mijn draad is weer opgepakt, de blogs lopen weer, de verhalen komen weer en de gedichten vloeien weer over het toetsenbord. Waar haalt die bolle het toch vandaan. Soms geholpen door een mededichter die volgens mijn bescheiden mening veel meer moet schrijven, hij is beregoed in gedichten…Een co-schap misschien? Peet?

Ik lach maar om de dood, het is de enige overwinnaar in dit leven. Niemand die het wint van numero uno. Dus leg ik mij bij de feiten neer en besef ineens dat ik ook al over mijn helft van mijn eigen leven ben qua leeftijd, het maakt mij niet bang, alleen het besef dat je zuinig moet zijn op elk moment dat je leeft, elke seconde is de hartslag van je leven dat ineens zomaar over kan zijn.
Nee, dat is niet om te lachen. Maar je kan ook niet constant blijven huilen.
Ik kreeg er wallen van onder mijn ogen, had dat nimmer gehad. En dan besef je pas dat je oud wordt.

Laten we dat dan maar hopen.