Ik lieg de waaraheid

Om bekende redenen kom ik niet vaak in een kerk. Toch maak ik uitzonderingen en zondag 8 mei was zo’n buitengewone dag. In de middeleeuwse kerk van het stadje Geervliet werd een muziek- en poëziemiddag gehouden. De muziek was in één woord magnifiek. Met nog vier dichters verzorgde ik het poëtisch gedeelte.

Wonderlijk, om je eigen stem te horen in een akoestisch hoogstandje. Die middeleeuwse bouwmeesters en bouwvakkers konden er wat van. Heer Nicolaas III van Putten en zijn vrouw, Aleida van Strijen, liggen in de kerk begraven. Als de gegevens kloppen, zijn zij twee van de vele, vele voorouders van mij, waaronder dagloners, dienstmaagden, burgemeesters, boerenknechten, mariniers, arbeiders, en wat al niet meer. Waarschijnlijk heb ik van allen wel iets geërfd, maar geen rooie cent!

Ik heb wat met poëzie. Er is geen dag helemaal zónder. Dat is minder gek dan het lijkt. Poëzie is zo oud als de taal, vermoed ik. Dichters liegen de waarheid, schreef Bertus Aafjes. Een aardige manier om te zeggen dat het bij poëzie om des dichters eigen waarheid gaat. Die keihard kan aankomen, zoals in mijn haiku/bontje ‘Auschwitz blues’:

God, ik hoor je niet!
Sam en Moossie, schoorsteen, rook:
God, hoor je me niet!?!

De werkelijkheid van de Holocaust, de onbestaanbaarheid van een ‘god’, het zit er allemaal in. Ik lieg de bittere waarheid.
Het kan uiteraard ook mooi, wat men noemt poëtisch:

taal (godin van stand):
hofnar nectar draak en kind
draaiwolk in mijn hoofd

Deze godin bestaat alleen in mijn hoofd. De lezer kan zijn eigen waarheid vinden. Taal kan mensen verwarren maar ook zaken ontwarren. Om nieuwe inzichten te ontwaren.