Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier met jou ben geweest.
Ik mis je al te lang.
De herinneringen aan je kleine handjes, je tekeningetjes en de foto’s die ik dagelijks bekijk.
Het enige wat overblijft is een gebroken hart, voor jou, maar ook voor mij.
Voor ons is dat duidelijk, nu nog voor de rest.

We zijn nog steeds vader en zoon, maar aan elkaar geknoopt met losse eindjes.
Laat mij weten waar jij je hart naartoe laat gaan en aan wie je het later geven zal.
Sinds jullie weg zijn heb ik me nog nooit zo leeg gevoeld.
Sinds jij weg bent voel ik me raar en speel ik geen spelletjes meer.
Ik leg alles kaarten open en laat het iedereen zien.

Bepaalde liedjes op de radio, geven me een gevoel van wrok.
Zodra ik het voor elkaar heb dat wij elkaar geregeld gaan zien, laat ik het voor mij onbekende gevoel los.
Ik wil niet langer vechten, maar het moet.

Ik mis je kwijlende kusjes op mijn wang.
Je lieve schaterlach.
Je lieve woordjes die je me verteld lijmt voor even mijn hart.
Maar de littekens die zijn achtergelaten vereisen de hulp van een genezer, Iemand die mij wil helpen met het dragen van de dagelijkse pijn.

Ik zou zo graag jou willen zijn en dan met mijn vuist op tafel willen slaan.
Ik zou dan zeggen wat jij wil zeggen, maar wat je nog niet kunt.
Daar wordt misbruik van gemaakt.
Ik zou zo graag jou willen zijn.

Categorieën: Actualiteiten

1 reactie

Arta · 15 maart 2021 op 10:42

Mooi.

Technisch gezien heb ik wel wat dingetjes, maar gezien de inhoud vind ik het lastig inschatten of je daar wel op zit te wachten….

Geef een reactie

Avatar plaatshouder