I’m just a jealous guy…

Sinds lange tijd heeft mijn band weer een optreden. Ergens in een club waar men viert dat het winter is.
Onze manager, tevens clubarts van FC leverbal, belt mij daarover en ik vraag hem of wij de dodenmars moeten spelen. ‘Wat bedoel je daarmee?’, vraagt de schat. ‘Dat je de zomer viert, oké, antwoord ik. ‘Een winter vier je niet, die zit je uit. Daar hoort treurmuziek bij en boerenkool met hemaworst zodat je in een nog grotere depressie valt’
Ik hoop dan maar dat het niet gaat sneeuwen tijdens het optreden want in onze Gemeente rent het hele dorp dan met rietjes naar buiten om de gratis manna van de grond op te snuiven

En nu sta ik te spelen. Ik moet zeggen dat mijn conditie na een maand melk en zuurtjeswater, een stuk beter is. Mijn spel niet. Dat lijdt eronder. Het loopt niet. De loopjes gaan stroef.
Ik ga zelfs nadenken bij het spelen waardoor ik in de problemen kom.
Dat wordt allemaal niet beter als ik mijn vriendin de dansvloer op zie lopen. Samen met een vleesgeworden after shavereclame. Zo’n ####ing tandpastagluipertje.Vanuit mijn positie lijkt het net of ik mijn vriendin met een zwevend kunstgebit zie dansen. Ik zie alleen dat gebit. Vaag daaronder zie ik zo’n smetteloos overhemdje waarvan de kraag, getverdemme, over de kraag van het jasje is gevouwen. En wel op zo’n manier dat glitterboy er een halve dag over heeft gedaan om het precies op de voorgeschreven wijze op z’n plaats te krijgen.
En dan die haartjes!. Kort natuurlijk en naar voren gekamt! En uiteraard de onvermijdelijke, door een neusvleugel gejaste piercing. Zelfs vanaf deze afstand ruik ik zijn penetrante aftershave meur.
Nadenken en spelen gaan niet samen dus zit ik volledig uit de maat. Mijn collega’s kijken woest naar mij en mijn huis-pro-oxidant Ab, de toetsenist, schreeuwt of hij soms de TBC-mars moet inzetten.
Ik kijk weer naar mijn vriendin die haar hoofd op de schouder van die ####ing gelnicht heeft gelegd en ik sla een paar noten over. Daarna vergeet ik dat ik tweede stem ben in dit nummer.De zanger kijkt verbijsterd naar mij maar gaat moedig door, dat moet ik hem nageven.
Weer kijk ik naar de dansvloer en de wandelende deodorantstaaf fluistert iets in het oor van mijn a.s. ex-vriendin.
Mijn vriend Ab die ik al ken sinds wij gezamenlijk onze luiers bevuilden, ziet mij zweten en loeren. “Pauze aankondiging spelen, slappe”, roept hij.
Dus zet ik dankbaar het pauzenummer in. Ab rochelt de twee regels tekst en ik pingel mee op mijn gitaar: “Heb je er haar op of touw; wil je hem er straks in of nou”. Afgezaagd, ik weet het, maar er zijn nog steeds mensen die hem voor het eerst horen.
Ik zet mijn gitaar weg en zie glitterboy met mijn a.s. ex-vriendin van de dansvloer verdwijnen. Als laatsten! Vriendin zwaait naar mij. Ik zwaai niet terug. De geplombeerde dwergpoedel heeft Godbetert het lef om ook te zwaaien en ik overweeg mijn middelvinger op te steken. Maar dat laat ik maar achterwege Dat zou teveel eer zijn en misschien gaat hij dan lachen waardoor ik tegen dat afzichtelijke gebit moet aankijken.
“Waar is die teef van jouw mee bezig?’, vraagt Ab op een , voor zijn doen, ongewoon beschaafde manier. ’Gek he?’, gaat hij verder. De hele tijd dat ik die scheerkwast zie dansen, moet ik er steeds aan denken dat ik mijn vuilniszak morgen buiten moet zetten. Raar he?’
“Kom op, we gaan er effe naar toe” En samen met Ab loop ik richting vriendin en wandelend kunstgebit. Met knikkende knieën. “Hai, lieverd, begroet vriendin mij. Mag ik je even voorstellen aan mijn broer Eric. Die ken je nog niet he?’
Ab verslikt zich in zijn zware shaggie en ik sta te zwijgen. Voor mijn gevoel een halve dag.
Ab komt weer bij en loopt terug naar het podium. In het voorbijgaan slaat hij op mijn schouder en zegt: ‘Vergeet morgen je vuilniszak niet buiten te zetten, slappe… ‘