In de achtervolging

Ik heb iets met rennende vrouwen. Misschien omdat een dravende vrouw fitheid uitstraalt. Misschien is het ook wel de ongeremdheid die nodig is voor een goede sprint. Want rennen, vind ik, kan maar op één manier. Door voluit te spurten. Soepel en atletisch. Gefocust op het maken van zoveel mogelijk meters in zo min mogelijk seconden. En niet op het plaatje voor de toeschouwers. Zo’n vrouw voert me mee naar een oergevoel. In gedachten zie ik haar stormen over weidse vlakten. Langs bergkammen, afgronden en diep blauwe meren. Met haren golvend als windvlagen door een korenveld. En ik die poedelnaakt de achtervolging inzet. Omdat testosteron door mijn aderen giert. Op mijn tandvlees, dat wel. Maar de noeste arbeid maakt de trofee die in het verschiet ligt alleen maar meer waard.

Bij het zien van een rennende vrouw is deze gedachte soms zo sterk dat ik zelf ook hard ga lopen. Op een station bijvoorbeeld. Een flits, de adrenaline, erachter aan. Gefocust op het dansende silhouet voor je. Zo beland ik gutsend van het zweet in een trein richting ergens waar ik niet naar toe moet. Maar zolang ik nahijg, voel ik me bevrijd.

Anno 2008 heb ik weinig om over te dromen. Laat staan om achteraan te rennen. Te vaak moet ik het doen met meisjes op hakken, ingesnoerd in een babymaat spijkerbroek. Dat betekent veel stapjes, maar ondertussen bar weinig meters. Vrouwen die heel lafjes het midden houden tussen draf en stap. Fobisch voor elke druppel zweet. Dames met uitgestreken gezichten. En waarschijnlijk het D&G logo in hun schaamhaar geschoren.

Ik houd deze pafferige modeslavinnen lopend nog bij. Tenminste, dat dacht ik. Vorige week wurmde ik me in de PC Hooft door een oploopje. Er hingen spandoeken met ‘stiletto run’ erop. Het was groter dan ik. Voor ik het wist, ging mijn broek naar beneden, mijn shirt uit en was ik in de achtervolging. De golvende massa vrouwen achterna. ‘Nooit renden dames op hoge hakken zo hard’, kopte een krant de dag erna.