Zonder de reacties af te wachten van de vorige column schrijf ik al de volgende die een ietsjes ernstiger karakter heeft. Op zoek naar de eigen schrijfmogelijkheden en sterk nadenkend over wat ik kan en niet kan was dit eerder een uitdaging. Deze nu is meer een persoonlijke overdenking die ik toch even aan het papier toevertrouw. De vorige column was dus niets meer dan een grap, een grap, ideaal om aan de toog of bij vrienden te vertellen en zo lang mogelijk bloedernstig te blijven zodat de geloofwaardigheid overeind blijft. De bedenkingen van de omstaanders en vooral, op het einde, de cruciale vraag wat er in de doos zit, hoort dan tot een potje lol trappen. Wie die vraag stelt is dan een soort verliezer die binnen het humoristisch domein een beetje plagerig uitgelachen wordt. Veel is afhankelijk van de kwaliteiten van de verteller.

Deze sfeer wilde ik bij wijze van test eens via het schrijven bereiken daar ik vroeger wel eens de mening had dat schrijven op de keper beschouwt niet moeilijk is. Gewoon, in de plaats van vertellen opschrijven en klaar is Kees. Maar, wat is er een hemelsbreed verschil tussen het vertellen en het schrijven.

De verteller heeft het, zeker hier in dit geval met die grap, veel gemakkelijker. Hij heeft het oogcontact, de lichaamstaal, en zelfs al enkele commentaren van de omstaanders die al meteen dit of dat zouden doen en zo meer. Hij krijgt direct voeling met de toehoorder en kan indien nodig al hier of daar corrigeren of improviserend bijsturen.
Ik heb deze grap al verschillende keren met succes opgevoerd en ben nochtans maar een matig verteller. Veel is afhankelijk van het moment waarop men met een dergelijke story op de proppen komt. Als je een beetje bekend staat als een lolbroek zou het wel eens kunnen mislukken daar er dan direct wantrouwen is.

De schrijver, daarentegen heeft gans andere opdrachten en hindernissen om tot een goed resultaat te komen.
De story is dus wel voldoende bekent maar, gewoon alles noteren is niet voldoende. Ik heb in mijn column hard mijn best gedaan om bij een droge scherpe clou te komen maar het werd op vele vlakken een blind schrijven. Niettegenstaande alles, al zeg ik het zelf, vrij goed genoteerd stond had ik geen enkel referentiepunt om te testen of ik “goed bezig” was. Vooral het eventuele opdrijven van het tempo en het opfokken van de spanning nodig voor de clou waren moeilijk vast te leggen, hier alleen achter het klavier.

Toen de wederhelft mijn bereikte resultaat las had ze het grote nadeel dat ze de story al enkele keren gehoord (en meegespeeld) had. Zij kon niet direct oordelen hoe een dergelijk schrijven bij de lezer zou ontvangen worden. Ook ik kon, en dat probeer ik bij elke column, via haar reactie niet direct besluiten of ik al of niet in mijn opzet geslaagd was. Misschien was gans het gedoe wel gewoon te moeilijk of minder geschikt als leesvoer.

Daar column x voor mij voor een groot deel amusement is had ik natuurlijk niets te verliezen. Dus, insturen! Ook deze column… Insturen!

Categorieën: Algemeen

Meralixe

Er is een smaak, gewoon, een manier van het door het leven gaan, die zo verschillend is van mens tot mens, dat we mogen besluiten dat het eigen gelijk niet bestaat en dat respect voor de andere mening belangrijker is...

9 reacties

LouisP · 13 mei 2012 op 15:30

In den Aldi(2) ‘k vind da geweldig origineel. Het zet me aan tot denken, nog niet eens tot nadenken. Heel apart, de invalhoek hoe je deze materie, van schrijven en vertellen benaderd. Ben benieuwd naar ‘in den Aldi(3)

pally · 13 mei 2012 op 15:41

Tja, ik voel het gans anders dan Louis, Meralixe. Ik vond het originele verhaal veel leuker en boeiender. Deze uitleg werkt op mij ontnuchterend, haalt de mythe er uit.
Alsof je uit de doeken doet, hoe je een goocheltruc hebt gedaan…. 🙁

groet van pally

LouisP · 13 mei 2012 op 16:48

Pally,
‘k bedoel meer de bijna wetenschappelijke manier waarop het wordt verteld. Het experimentele, waarin ik werkelijk zaken lees die ik ook zo denk. De technieken van het vertellen, het beoordelen van de situatie tijdens het vertellen en het reageren daarop. Aldi(1) krijgt door dit Aldi(2) meer.

Ferrara · 13 mei 2012 op 21:11

Aldi 1 was amusanter. Ben het met Pally eens, de uitleg werkt ontnuchterend en soms wil je dat niet.

arta · 13 mei 2012 op 21:30

Ik ben het eens met Pally over deze column, met het enige verschil dat ik het vorige stuk ook al niet leuk vond. Zielloos geschreven, flauw.

Mien · 13 mei 2012 op 21:44

Ik zou hem weer terugsturen … 😀

Mien

Dees · 14 mei 2012 op 19:30

De vorige vond ik ook wat flauw, maar eerlijk is eerlijk, wel pas op het einde. Wat dat betreft was de geloofwaardigheid wel aanwezig. Bij deze mis ik een korrel zout. Als in jezelf met een korrel zout nemen…

Ik weet niet of ik hier mensen mee beledig, maar dit is maar een hobbysite.

Een van de redacteuren hier heeft me ooit, toen ik hier net schreef, eens gezegd dat mensen zelf als persoon niet interessant zijn in stukken. De enige mensen die daar goed mee kunnen wegkomen zijn bekende mensen. Van pak ‘em beet, een Haruki Murakami zou ik een stuk over zijn proces, inclusief twijfels en vermeldingen over overleggen met zijn kat verslinden. Maar, no offense, van Meralixe op CX… niet.

sylvia1 · 15 mei 2012 op 10:55

Ik vind het onderwerp op zich heel interessant, het verschil tussen een verhaal mondeling doorgeven en schriftelijk.
Wat ik jammer vind is het verontschuldigen, het jezelf indekken, vooraf en achteraf (eerste 3 alinea’s en laatste alinea). Ben het met Dees eens, vind dat je (zwijgend) achter je column moet staan. Het is de column die spreekt.

Sagita · 16 mei 2012 op 16:54

Ja, nu moet Aldi (1) natuurlijk ook lezen!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder