In de schemering

Het meisje glimlacht vriendelijk, maar wat onzeker. Ze lijkt verdwaald en kijkt schuchter om zich heen. Ik kijk haar aan en zie een twinkeling in haar ogen. Ze doet me aan iemand denken, maar ik kan haar niet plaatsen. “Ben je verdwaald?”, vraag ik haar. “Een beetje”, antwoordt ze. Ik kijk om me heen of ik kan zien waar ze heen moet en of er iemand is waar ze bij kan horen, maar ik zie niemand en alleen maar leegte. Een groot plein zonder mensen, gehuld in een schemering met een klein sprankje hoop van de laatste zonnestralen op de daken van de huizen eromheen. Het voelt koud, doordat de avond begint te vallen. Het beeld vervaagt weer en ik concentreer me op het kleine meisje dat voor me staat.

“Ben je bang?”, vraag ik haar. Ze slaat haar ogen neer en schudt haar hoofd. Ik zie haar kleine lijfje bijna onzichtbaar trillen. Ze wil zich duidelijk groot houden, maar daar trap ik niet in. “Je mag best bang zijn hoor, dat ben ik ook weleens”. Ze slaat haar ogen weer op en ik krijg het gevoel te verdrinken in de diepte van haar donkerbruine ogen. Ik zie zoveel emoties, dat ik niet weet op welke emotie ik moet reageren.

“Ben je verdrietig?”. Geen antwoord, maar wel een glinstering van herkenning en vleugje trots in haar ogen. Het meisje begint nog heviger te trillen en ik sla mijn arm om haar heen. “Ik weet niet waar ik bang voor ben”, zegt ze vervolgens. “Ik voel eenzaamheid en ben onzeker over mijn toekomst”. Verbaasd kijk ik haar aan. Dat zijn geen woorden voor een klein meisje! Waar is ze zo bang voor en waardoor is ze zo eenzaam geworden, vraag ik me af. “Ik zie overal spoken, maar durf dat niet te vertellen omdat ik bang ben dat mensen me geen dapper meisje meer vinden als ik dat toegeef”.

“Ben je dan helemaal alleen?”, vraag ik haar en ik voel haar lijfje ontspannen. “Ik heb jou nu toch?”, zegt ze. Van binnen voel ik mij warm worden. Ik pak haar vast en draai haar gezicht naar me toe. “Natuurlijk heb je mij, maar is het niet zo dat je meer mensen om je heen hebt, die van je houden en het beste voor je willen?”. Ze knikt onzeker en wil haar hoofd weer afwenden, maar ik geef haar geen kans. “Je mag best bang zijn en je hoeft je nergens voor te schamen hoor. Je bent echt nog wel een dapper meisje als je soms wilt schuilen bij je ouders”. “Ik heb geen ouders meer”, antwoordt ze.

“Dan heb je mij”, zeg ik resoluut en ik pak haar hand. “Kom maar met mij mee en ik zal je leren dat je best verdrietig mag zijn of bang voor spoken”. Een glimlach breekt door op het kleine gezichtje. Het is een innemende lach en een lach die uitnodigt om mee te lachen. “Zie je nu wel dat je niet altijd verdrietig hoeft te zijn, hoe eenzaam je je ook voelt”. “Maar ik voel me niet altijd verdrietig”, zegt ze. “Ik ben meestal erg gelukkig, maar gewoon bang om mensen teleur te stellen”. “Dat is dan vanaf nu niet meer nodig, want je bent wie je bent en ik zal goed voor je zorgen”.

Hand in hand lopen we het donkere plein af. Achter de hoge huizen, breekt een waterig zonnetje door. Ik voel de warmte terugkomen en voel het kleine zachte handje warm in de mijne. Samen lopen we de zonsondergang tegemoet. “Hoe heet je eigenlijk?”, vraag ik.

“Ik heet Femke”