In mijn blauw-gele pyjama met voeten maak ik een salto op het blauw-gele bed…

Ik stap in mijn geliefde paarse auto om mijn maatje Dopey op te halen. Eindbestemming… een Zweeds warenhuis waar je alles kunt kopen dat je nodig hebt, of denkt nodig te hebben. Een nieuw matras voor Dopey in dit geval. Eerst even richting zijn huis om hem op te pikken. Ongeduldig wacht ik voor het zoveelste stoplicht. Ik duw mijn voorganger op. ‘Schiet op met dat kleine rot-autootje…’ denk ik grimmig. Mijn telefoon zoemt. Het is Dopey met de vraag of we zo meteen niet enorme files tegemoet gaan. Ik weet het niet. Ik denk dat het wel meevalt. Het verkeer zit nu al niet mee. Overal wegopbrekingen. Iets later dan gepland rijd ik de paarse sjaak voor. Dopey stapt in. Zweden here we come! We overleggen over de beste route. Voor de verandering kiezen we ook de beste route, Dopey en ik vormen een goed team.

Natuurlijk pakken we een file, en nog een. Uiteraard is er geen parkeerplek als we bij de blokkendoos aankomen. De schreeuwerige blauwe en gele letters begeleiden ons naar de ingang. Even een high-five… Okay, we zijn op een missie. Pand betreden, matras uitzoeken, even proefliggen, richting het zelfbedieningsmagazijn, matras ophalen, in de paarse sjaak proppen en je hielen lichten. En dat binnen het half uur. We volgen het verplichte pad door de huiselijkheden. Hier geen ruimte voor eigen keuze. We moeten de pijlen volgen. Zelfs in het Zweedse warenhuis zijn er wegopbrekingen. Ik begin licht te zweten. Ik spot de matrassen. We schieten een blauw-gele Oempaloempa aan en vragen haar om advies en informatie. De Oempaloempa vraagt naar de gewenste matrasmaat en begint meteen te galmen dat die maat niet voorhanden is. Net iets te vrolijk naar mijn zin. Ik zucht. Dopey wendt zijn hoofd af. Dan maar een matras dat tien centimeter korter is. Daar merken die flappers van Dopey toch niets van. En dan kans dat ie een chick van 2meter10 scoort die er naast moet liggen lijkt me uitgesloten. Dopey kiest voor een kleiner matrasmaatje.

De Oempaloempa komt aanschommelen met verplichte blauw-gele pyjama’s. Iedereen die wil proefliggen moet er standaard een aan. Braaf trek ik het geile pakje aan. Geel is zeker niet mijn kleur maar het feit dat het pakje voeten heeft maakt een hoop goed. Lekker warm. Ik spring op en neer op het blauw-gele bed. Ineens zitten overal kleine veertjes. Het dekbed is lek. Dopey heeft zich ook in zijn pyjama gehesen en gaat in zijn favoriete slaaphouding op een grijs berenvelletje liggen. Lepeltje…. en gebaart naar mij om de positie van het andere lepeltje in te nemen. No way ouwe! Voor je het weet heb ik een pollepel in mijn reet! Ik maak nog een salto. Dopey lijkt gevallen te zijn voor het grijze berenvelletje. Als ie maar niet in slaap sukkelt want we hebben nog maar 19 minuten. Dopey komt overeind. Hij lijkt gekozen te hebben. Snel speren we door richting het magazijn. Onderweg grijp ik naar een knaloranje badmat. Past leuk bij mijn badkamertegeltjes en had ik al vijf jaar nodig. Of denk ik nodig te hebben. Of de Zweden vinden dat ik het nodig heb. We zoeken het magazijn. Tevergeefs volgen we de borden. We lopen verkeerd. Nieuwe borden met daarop aanwijzingen voor een verkorte looproute. Dat klinkt goed! Ik zeg doen! We volgen de verkorte looproute en komen uit waar we al eerder waren. Ik raak licht gespannen. Weer drie minuten weggegooid. Ik schiet een Oempaloempa aan en vraag haar naar de kortste weg uit deze Zweedse hel. Ze hinnikt en stuurt ons op pad. Ik word onrustig. Ik wil nog maar een ding. Weg uit deze grote blauw-gele snoepfabriek!

We stappen het magazijn binnen en zoeken de juiste stelling. ‘Tien!’ roep ik. ‘Nee joh, twintig!’ bromt Dopey. Shit, weer zoeken. Nog een keer vragen. Aha, daar liggen de grijze berenvelletjes! Dopey trekt de goede maat uit het rek en we stuiven richting kassa. Nog zeven minuten. We staan zes minuten in de rij en zijn bijna aan de beurt. Dopey constateert dat we in een kassa rij staan waar slechts met pin betaald kan worden. Wie heeft dat nou weer bedacht… Dopey heeft cash bij zich. Ik vloek hardop. Volgende kassa. We sluiten zuchtend weer achteraan aan. Eindelijk zijn we aan de beurt. ‘Dit soort dingen gebeuren mij normaal gesproken dus echt nooit he!’ mompelt Dopey. ‘Dat gebeurt echt alleen omdat ik met jou ben!’ Beetje dimmen he, denk ik, het is ver lopen hoor naar huis met een matras op je nek!  We zitten inmiddels aan de veertig minuten. Dopey rekent af. Hij trakteert me op de oranje badmat. ‘Als dank voor je hulp…trouwens wist je dat oranje agressie opwekkend is?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee wist ik niet maar het verklaart een hoop…’ Ik denk aan de knaloranje gordijnen in mijn slaapkamer. Het geeft me het gevoel dat ik wakker word in een grote sinaasappel. Een heerlijk gezond agressief gevoel.

We lopen richting de paarse sjaak. Klappen het matras in de achterbak en stappen in. ‘Was je auto eigenlijk altijd al paars?’ vraagt Dopey voorzichtig. Ik knik en kijk hem grimmig aan. Geen opmerkingen over mijn paarse monster he… Ik rij het parkeerterrein af en mis op een haar na een BMW met een onoplettende chauffeur. Dat scheelde weinig. Ik zucht een keer diep en draai de snelweg op. Binnen twee uur zijn we terug bij het huis van Dopey. Volgens mij een nieuw record. Ik wip Dopey uit de auto en rij naar huis. Ik stap uit en kom erachter dat ik nog steeds in de blauw-gele pyjama loop. Ik sluip mijn appartement binnen en installeer de knaloranje-agressie-opwekkende badmat in de badkamer. Ik hoop dat ie doet wat ie belooft…die mat. Ik stap in bed. Zo, dat hebben we ook weer gehad! De pyjama houd ik aan… ik zak weg in een onrustige slaap en droom over Abba en Zweedse gehaktballetjes.