In Nederland Door Omstandigheden.

Een talent dat was en ben ik, of is het gewoon Alle Dagen Heel Druk?

Op een zondag de 6e dag van een wintermaand in 1955 kwam ik, nazaat van een Groninger, als Indo exact om 12.00 uur ter wereld in een Brabants ziekenhuis. Het Brabants dialect en het spreken over ‘ons mams, ons paps en wetuh gij da’ taalgebruik bleef mij geheel vreemd.
Is dat vreemd?, nee ik moest mee naar het nieuwe statige huis in een andere Brabantse gemeente om na 2 jaar te moeten verhuizen gaan naar de oudste stad van Holland. Daar moest ik naar een ‘School met den Bijbel’ dat naast een Openbare School staat en in de winter de sneeuwballen elkaar om de oren vlogen. De winter van 1963, dat was er eentje dat ik nooit zal vergeten!

Het vervelen begon in de 2e klas een juffrouw die mij niet begreep en direct mijn moeder vroeg naar school te komen.
’Uw zoon, waarbij ze bij het uitspreken mijn naam noemde, slaat hele hoofdstukken van het rekenboek over!, hij begint achterin dat boek’.
Ja, juffrouw, waarbij mijn moeder haar achternaam noemde, hij is mijn 2e zoon, zijn broer zit hier 3 klassen hoger en de jongste komt na de zomervakantie naar deze school’.
Mijn zoon, en ze bedoelde mij, begrijpen zijn vader en ik ook niet.
Nieuwsgierig is hij en vooral naar ons verblijf in het jappenkamp.
Hij kruipt onder de eettafel en luistert mee als mijn zus en zwager en mijn 2 broers op bezoek kwamen en wij van 12 uur ‘s- middags tot begin van de avond, aan de rijsttafel zaten en met elkaar in het Maleis gingen praten over de verschrikkingen van de oorlog.

Mijn zoon dus verstond hal heel snel het Maleis en gaf commentaar op alles en nog wat. Maar hij kan je heel snel van hoofdpijn afhelpen. Masseren van mijn hoofd en nek dat kon hij als de beste.

Hij is wel een druk kind, geen dag dat hij niets deed. Altijd maar voetballen met Japie zijn vriend en boeken lezen onder de dekens met een zaklamp. Biggles, Arendsoog en de Kinderbijbel, maar dat boek vindt hij maar raar met die verhalen over een man die een brood brak en het hele dorp van eten kon voorzien.
Ik denk juffrouw dat mijn zoon een zekere mate van intelligentie bezit waar u niet mee kunt omgaan.
Hij kan niet stilzitten, kijkt veel naar buiten, tekent van alles in de schoolboeken en is snel klaar met de opdrachten. Weet u dat hij – mijn man en ik dachten dat het wartaal was- al aardig een woordje Duits kan spreken. Laatst nog riep hij, met zijn rechterarm stijf schuin naar voren, naar Japie “Schnell, die Indianer kommen, wir müssen gehen‘.

Klopt dit juffrouw? Ja, mevrouw, en daarbij noemde ze onze familienaam want onze familie houdt van netjes elkaar aanspreken, soms kijkt hij naar buiten naar de lucht en roept ineens luid ‘Kijk daar komen de Engelsen’ en dan gingen de klasgenootjes snel naar het raam en riep uw zoon ‘Grapje’

wordt vervolgd of…?


Nummer 22

Verwarde, inmiddels (na alle jaren hiervoor) Anno 2022- Juli 3 minder verward, en mede oprichter van het Absurdistisch Verbond met als mede lid en co oprichter Kees Schilder "Paco Painter"en zijn andere alter ego's. (De inmiddels emeritus) Prof.dr.mr.ir. R. Leijdecker (1955) van het O.I.L. Onderzoeks Instituut Leijdecker waarnemer, beschouwer en publicist over maatschappelijke ontwikkelingen met een knipoog. Een flinke knipoog! Reiziger over onze aarde (4 x helemaal rond ) kijker en luisteraar naar anderen. Eigenlijk, de Eigenheimer onder de eigenheimers, maar dat alles geheel terzijde.

1 reactie

Kees Schilder · 3 januari 2023 op 10:55

Ik ga dit volgen, want het is grappig geschreven, dear 22

Geef een reactie

Avatar plaatshouder