Ingeruild

Ik heb hem ingeruild voor een ander. Voor een jonger exemplaar die niet zoveel aandacht vraagt steeds. Eentje die gewoon zeer zelfstandig is en die met slechts een klein gebaar van mij, doorziet wat ik van hem verwacht. Eentje die mij minder claimt. Het werd hoog tijd ook! De sleet kwam erin, zoals ik elke relatie op den duur. Kleine irritaties groeide uit tot grote onoverkomelijkheden, die weer tot uitbarstingen mijnerzijds leidde en tot nukkig stilzwijgen van zijn kant. Ik ben niet zo beheerst als ik graag zou willen zijn. Daarmee heeft hij een punt. Wanneer ik gewoon wat geduldiger zou zijn, dan zouden we ook deze tijd met zijn barstjes en scheurtjes best overleven. Desnoods met deskundige hulp van buitenaf, maar zo zit ik niet in elkaar.

Oh, ik heb het echt wel geprobeerd hoor! Denk nu niet dat ik afwachtend heb zitten toe kijken hoe de klad erin kwam. Nee, ik heb mijn uiterste best gedaan om te redden wat er te redden viel. Ik heb voor mijn doen zelfs extreem veel geduld opgebracht. Ik heb mijn kalmte bewaard toen het weer eens de spuigaten uitliep met zijn gedrag. Ik ging tegelijkertijd ook bij mezelf te rade; wat kon ik er aan doen om de situatie te verbeteren?.Ik wilde hem diep in mijn hart immers niet kwijt? Dat dit gevoel mede door mijn luiheid ingegeven werd, omdat ik ook absoluut geen zin had om de markt weer te verkennen, schoof ik terzijde. Er zijn er genoeg die mij willen, en zich zelfs schaamteloos aanbieden, dat is het ‘m niet. Maar voordat je weer zover bent dat je weet wat je aan elkaar hebt, ben je meestal alweer een tijd verder… En daar had ik simpelweg geen zin in. Ik wist namelijk wat ik had en niet wat ik zou krijgen.

Dus sudderde ik maar voort, leed soms in stilte, maar genoot ook nog van de momenten waarop we elkaar wèl aanvoelde. Momenten die we in volstrekte harmonie samen doorbrachten. Ik koesterde ze. Ik heb hem, toen er zich weer een crisis voordeed, laten merken hoezeer ik hem nodig had. Ik heb het hem zelfs gezegd! Ik, die zó graag onafhankelijk wil zijn, heb hem gezegd dat ik hem zo nodig had! Hij bleek daar echter ongevoelig voor te zijn en hulde zich opnieuw in een stug stilzwijgen. Ik kon het niet verdragen om genegeerd te worden. Een groot gevoel van ongeloof, maakte zich van mij meester. Zo koud en ongevoelig was hij nog nooit eerder geweest. Deze kant had hij dus al die jaren voor mij verborgen weten te houden. Ik kon er niet mee om gaan. Diep gekwetst nam ik een besluit.

Ik wees hem de deur. Hij was degene die maar moest maar verhuizen. Er waren immers genoeg plaatsen waar hij terecht kon, terwijl dat voor mij heel anders lag. Mijn geduld was op, de maat was vol! Ik weigerde nog langer geconfronteerd te worden met een voortdurend falen. Ik wilde mezelf weer terugvinden en wilde weer kunnen genieten. Het heeft een tijdje geduurd voor ik vond wat ik zocht; een jeugdig exemplaar met een strak uiterlijk. Eentje die onvermoeibaar door kan gaan…en hiermee een glimlach op mijn gezicht weet te toveren. Eentje die mij dag in dag uit weer verwent!

Ik heb een nieuwe vaatwasser!