Interne verhuizing

Mijn rechterbeen wankelde op de derde tree van boven en de andere stelt hing doelloos in de lucht te zwaaien. Mijn linkerarm leunde tegen de muur en in mijn andere hand hield ik een bureau vast. Een lichtelijk onhandige positie, al zeg ik het zelf. Het bureautje had ik dan wel in mijn vingers geklemd, maar trok aan heel mijn lijf als een sleepwagen. Hoe kom ik hier uit, dacht ik bij mezelf terwijl het zweet van mijn lijf afgutste. Het schrijfding moest naar beneden en als er niet snel iets gebeurde ging dat geheel automatisch vanzelf. Alleen dat resultaat streefde ik niet na. Dat leek me duidelijk.

Oké, ik had de enigszins vervelende situatie zelf veroorzaakt, dus nu moest ik het zelf ook maar uitzoeken. Hallo, riep ik nog maar het huis was leeg. Dat wist ik wel. Natuurlijk had ik iemand om hulp moeten vragen, maar ja als er iets in mijn kop zit moet het ook maar nu gebeuren. Normaliter ben ik een planner, iemand die alles rustig bekijkt en dan pas tot daden overgaat. Toegeven, dat bekijken duurt een behoorlijke tijd en sommigen noemen het luiheid. Dat mag, maar ik zie dat toch anders. Met beleid, past beter bij mij. En al een hele tijd bekijk ik diverse zaken die dringend aangepakt moeten worden. Maar op de een of andere manier ben ik er nog niet uit. Ad hoc doe ik bijna nooit iets. Nou ja, nu even wel dus.

Maar met al dat gepieker kreeg ik het bureau niet naar beneden. Toch werd de situatie langzaamaan wel precair. Deze hachelijke situatie hield ik nooit lang vol, dat wist ik. Mijn bovenlichaam boog steeds verder door en mijn hand verloor grip op het gladde hout. In gedachten zag ik het geval beneden al kapot kletteren. Even schoot het door mijn hoofd om maar gewoon los te laten, maar iets weerhield me daarvan. Mijn lichaam boog nog verder door en plotseling raakte een punt van het tafelblad een tree. Jawel, ik had een bruggen hoofd verovert. Ik vouwde mijn lijf verder dubbel en vond meer ondersteuning voor het aan zwaartekracht onderhevige bureau. Gelukt. Snel reageerde ik door meer steun te vinden voor de voeten en mijn nog vrije hand. Zie je wel dat het in je eentje kan, dacht ik.

Toen was het een makkie. Vrolijk hupte het bureau de laatste treden naar beneden en stond helemaal gaaf in de hal. Precies zoals ik bedacht had, of althans bijna. Opgelost dus. Wat nog restte was een kort tilletje naar de nieuwe plek. Gaat toch best snel zo’n kleine interne verhuizing. Bureautje van boven naar benden en het andere geval de omgekeerde route. En zomaar ineens heb ik een nieuw kantoor waar ik een beetje Arbo-veilig kan werken. En een kleine verhuizing pak je meteen aan en heb je geen hulp voor nodig. Even de spulletjes over doen van de ene lade in de andere en voila. Wat rest is het bureau dat benden stond en nu in de hal staat. Dat ga ik eens rustig bekijken hoe ik die boven krijg. Het staat niemand in de weg.