Intestinaal inferno

Ik ging werken, op een dag als alle andere. Ik materialiseerde in mijn bureaustoel en startte rustig de verschillende inwendige protocollen op waarmee ik kan functioneren op de werkvloer. En aldus geschiedde. Op een gegeven moment kreeg ik wat kramp in mijn buik. Niet heel bijzonder, en in het begin lachte ik de pijntjes dan ook weg. Maar toen ochtend middag werd, besefte ik dat er toch écht iets niet ging zoals de Lieve Heer het bedoeld had toen hij de sixpackjes uitdeelde. Er was inmiddels Echte Pijn. Deed mijn neocortex iets met dat besef? Neuh. Ik bleef lekker doorploeteren.

De volgende akte begon toen ik besefte dat ik al een uurtje of wat voornamelijk bezig was met het anticiperen op de volgende pijnscheut. Een genadeloos, loom samentrekken van de darmen, twee drukgolven vanuit de liespunten naar het midden en met vereende krachten omhoog stuwend naar het kuiltje net onder mijn zonnevlecht. En die smeerlappen hadden er pleziér in, want hoe kun je anders keer op keer zo wetend je gastheer onderwerpen aan een marteling? Want dat was het inmiddels geworden: een marteling. Ik mag me er dankzij verschillende secundaire geslachtskenmerken graag op laten voorstaan dat ik een echte vent ben, maar dit werd me teveel. Ik had letterlijk nog nooit zo’n pijn gevoeld, en toen ik na een drietal steeds wateriger verlopende toiletbezoeken in de spiegel keek, keek de spiegel zonder genade terug in mij.

Ik zag een zombie.

Achteraf kan ik me er over verbazen waar het door UV-fertilisatie verwekte pigment uit mijn huidje gebleven was (zo intens wit was ik), maar die vraag kwam op dat moment suprême niet in me op, kan ik jullie verzekeren! Ik stond te trillen op mijn benen, en vanaf dat moment – via een huisartsbezoek met een hulpvaardige collega en een van ellende jankende mij, langs een geruststellende en ontstekingsloze diagnose, tot een paracodeïnepil en een enkeltje thuis – beleefde ik alles in een waas, die eindigde in een passende dagafsluiting: een koudrillende koortsslaap, gekleed in een vest, een shirt, een broek en een dampend laagje zweet. De nacht beleefde ik voornamelijk in geometrische figuren (en vraag me alsjeblieft niet wat ik dáár mee bedoel!).

De volgende dag was verbazingwekkend rustig en bijna kramploos. Helaas blonk er ook iets anders uit in afwezigheid: mijn stoelgang, waarop je normaal een atoomklok gelijk kunt zetten. Hoe ik me ook wendde of keerde, mijn kringspier gaf geen krimp. Angstig dat op deze manier de resten in mijn darmen zouden verworden tot fossiele brandstoffen besloot ik het recht in eigen hand te nemen en een paar roze laxatievriendjes te eten.

Zo gezegd zo gedaan. Na een poosje begon het geweld in mijn buik opnieuw, maar dit keer verbeet ik met satanische genoegen de pijn. Mijn God! De wind huilde uit alle donkere gaten (zelfs uit de poriën op mijn aars), er kwam volgens mij licht uit het einde van de tunnel, en terwijl ik mezelf naar het dichtstbijzijnde toilet sleepte begon het huis op zijn grondvesten te schudden. Ik zal jullie de details van het daaropvolgende Wal(g)halla besparen (en ranzig was het!), maar in mijn herinnering maakt de weg naar mijn plee nu deel uit van het achtvoudig Pad naar de Verlichting van de Yogi’s. Je ruggengraat verlengen, lekker kleien, even Gullit uit de selectie verwijderen… mooie woorden, maar ze doen geen recht aan een lekker potje primair S C H I J T E N.

Toen de lucht weer enigszins was geklaard, ik het zweet uit mijn wenkbrauwen had gewrongen, en de strijd met meters WC-papier in mijn voordeel was beslecht, slaakte ik een oerkreet. Een waardig afscheid voor datgene dat in het porceleinen sculptuur onder mij zijn verre reis naar het onbekende zou beginnen. In het grote schema der dingen was weinig veranderd, misschien alleen een herschikking van wat onbelangrijke variabelen; alleszins geen aanleiding om een nationale feestdag in te stellen. Maar ik was bevrijd.

Met een laatste zucht trok ik het toilet door, en vervolgde mijn leven.