Ja, ik wil

“Wil je…wil je…met me trouwen?”, kwam er stamelend uit terwijl ik verlegen mijn gezicht verstopte in mijn hoofdkussen. Maandenlang liep ik al met het idee rond om het haar te vragen. Maar ik leek het lef niet te hebben deze vraag ook daadwerkelijk te stellen. Duizenden keren had hij in mijn hoofd rond gezongen en lag hij klaar op het puntje van mijn tong om gelanceerd te worden. Maar telkens weer vond ik een excuus om hem snel, op het allerlaatste moment, in te slikken. Eindelijk had ik me nu in een positie gemanoeuvreerd dat ik er niet meer onderuit kon. Na een kortstondig warmer/kouder-spelletje had ze haar verjaardagscadeau gevonden, twee ringen. Dat ging allemaal volgens plan alleen, wat kwam die vraag er toch klungelig uit. Voorzichtig tilde ik mijn hoofd op en keek haar diep in de ogen.
“Ja”, kwam er volmondig uit met een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Opluchting. Het jawoord werd bezegeld door het bedrijven van de liefde waarna we, in de wolken, droomden over wat de toekomst ons nog allemaal brengen zou.

De weken erna werden plannen gesmeed, een locatie bepaald, een datum geprikt en mensen geïnformeerd over het heuglijke nieuws. De vreugde was helaas maar van korte duur toen wij zes weken later, uitgeput van al dat plannen, weer in bed lagen.
“Ik moet je wat vertellen…ik ben verliefd op een ander, dat moet toch niet kunnen in een relatie?…Het is uit tussen ons.”, kreeg ik te horen. Ofschoon we zo dicht bij elkaar lagen, was de afstand tussen ons nog nooit zo groot geweest. Ik geloofde mijn oren niet en was ervan overtuigd dat ik al ver in een, zij het vervelend, dromenland vertoefde. Dit was een grap. Hoe kon dit nu? Bijna zes jaar lang hadden we op elkanders lip gezeten waarbij de omgang toch wonderbaarlijk goed verliep. Begrip leek vanzelfsprekend. Eindelijk stond nu alles stevig genoeg op de rails om een volgende stap op ons levenspad te zetten. De gemeende bedoeling van deze mededeling drong pas tot mij door toen ze de volgende morgen, na een slapeloze nacht, de deur achter zich dichttrok. Om voorgoed uit mijn leven te verdwijnen.

Jaren zijn voorbij gegaan, waarin ik de scherven van mijn wereld weer stukje bij beetje bij elkaar heb geraapt. Ik ontdekte mezelf opnieuw en was versteld van wat ik allemaal zonder haar aankon. Ondanks haar jawoord, het moment zoals ik haar voor altijd wil blijven herinneren, ben ik ondertussen gelukkig getrouwd. Met mezelf, want om te trouwen moet je eerst vertrouwen.