Jules Schelvis

Op 2 maart 2015 voerde hij gezamenlijk met het Nationaal Symfonisch kamerorkest het laatste herdenkingsconcert uit. “Er reed een trein naar Sobibor.”

De heer Schelvis, die zijn leven wijdde aan het verspreiden van het verhaal over de holocaust, oogde oud, frêle en breekbaar maar nog altijd vastberaden.

In 1943 was hij samen met zijn jonge vrouw Rachel, zijn schoonfamilie en nog ongeveer 3000 anderen vertrokken met de trein naar Sobibor. Niemand vermoedde de gruwelen die zij tegemoet gingen, maar uiteindelijk was Jules de enige overledene van alle 3000 inzittenden uit deze trein. Hij overleefde maar liefst 7 kampen.

De trein die vertrokken was op die noodlottige dag in 1943 tezamen met de 3000 inzittenden hielden in het hoofd van Schelvis echter nooit meer halt. Daardoor legde hij zich op latere leeftijd toe op het schrijven van een groot aantal gedetailleerde boeken over het kamp Sobibor en was hij medeaanklager in het proces tegen Demjanjuk.

De stemmen in de trein zwegen nimmer, waardoor Schelvis zich tot op hoge leeftijd genoodzaakt zag hun verhaal tot aan zijn dood te verspreiden.

De stemmen waren verdrietig, soms verbeten maar het verhaal mocht nooit worden vergeten.

Op  een bescheiden, vriendelijke maar besliste wijze was Schelvis dan ook de spreekbuis van duizenden tot het bittere einde.

Dit einde liet op zich wachten tot hij ver in de 90 was.

Eindelijk vond Schelvis zijn verlossing, want hij wachtte al 73 jaar op zijn bevrijding. Ik wens de heer Schelvis dan ook toe dat de trein eindelijk echt tot stilstand is gekomen en de stemmen vredig zwijgen.