Kaas, ham en chocoladevlokken

De koffie staat klaar. Er zijn harde én zachte broodjes met kaas of jam en verse kadetjes met chocoladevlokken. Op de achtergrond zingt Leonard Cohen zijn favoriete nummertje. De gasten komen één voor één binnen. De naïeve kleuterleidster met het tuitmondje stapt in de richting van de ronde koffietafel. Dat grappige mondje heeft ze nog altijd maar de wilde rode haren zijn verdwenen. Zou haar grootste rivale met de goedgevulde borstpartij op de uitnodiging ingaan? De duivel hééft er mee gespeeld en plotseling staat die enorme tandartsassistente vierkant in de deuropening. Ze ziet het meisje dat ze heeft afgelost bij de ronde tafel staan:”Aha! Koffie en broodjes! Lekker!”

De sportieve is ook aangekomen. Ze was een goede tegenstander, vooral bij het tafeltennissen. Bij elke topspin of smash danste haar blonde staartje vrolijk in het rond en ze speelde hem regelmatig in leuke spannende setjes onder de tafel. Met haar befaamde forehand serveert ze nu voor zichzelf een kopje koffie. Zwart, zoals hij al dacht.
Het zaaltje begint vol te lopen. De wiskundelerares, de Duitse, de zorgzame en het verpleegstertje annex nonnetje. Dan komt ook de échte verpleegster binnen, gevolgd door twee blonde stoten en de amazone die van paarden hield maar ooit wild was van een ezel.

De oudere, die er nog steeds jonger uit ziet, is in gesprek met het perfecte model dat zo opwindend kon schrijden. Die laatste staat nu gewoon stil en bijt in een hard broodje met kaas. Pratend met volle mond, zo ziet en hoort hij haar ook graag. Wat zouden die twee meisjes te bespreken hebben?

Wanneer de brutale met de kastanjebruine krullen in de zaal opduikt stoppen de andere vrouwen met praten en staren naar het meisje dat op Anne Frank lijkt. Vrouwenmondjes bewegen enkel nog om een hard of zacht broodje te vermalen. Iedereen kent haar. Die laatste ís de eerste, zoals hij het zo mooi in zijn boek had geschreven. Een van de blonde stoten verslikt zich.

De passionele met zijn naam op haar linkerschouder is háár Waterloose bij de goed gevulde ronde tafel tegen het slankere lijf gelopen. Wanneer die zorgzame, met twee verse kadetjes in de hand, hem van dichterbij gaat bewonderen, volgen anderen haar voorbeeld. De schrijfster van korte verhalen, de speelse en het frêle motormeisje. De kadetjes vinden gretig aftrek. De toneelspeelster, in het zwart zoals altijd, plengt een échte traan wanneer ze weer even aan zijn zijde staat. Minstens één goede reden had ze om vandaag niet op te komen. Een van de dames in de kring slurpt. De Duitse, denkt hij.

Staan ze nu allemaal om hem heen? Nee, niet allemaal! Het meisje met de grote donkere ogen en de bloem in het haar, blijft bij de ronde tafel met broodjes staan en neemt nog een bakje koffie. Die vrouw, de meest kleurige en fleurige in de zaal, weet wie het dichtst bij én naast hem staat. Dat heeft hij enkele dagen geleden nog tegen haar verteld, tijdens hun laatste avondmaal op zijn laatste dag. Spaghetti met veel saus hebben ze gegeten, zonder bestek.

Het is een fantastisch schouwspel, al die geurige en kleurige bloemen. De blaadjes van de ene bloem zijn nu net zo groen als die van de andere. God, wat heeft hij naar deze dag uitgekeken.
“Hij ziet er nog steeds goed uit.” Er wordt met volle mond instemmend geknikt en gemompeld.