Kalverliefde 2

Waarom ben ik naar die domme reünie gegaan? Wie hoopte ik in vredesnaam weer te ontmoeten? Ik kan me eigenlijk niemand meer voor de geest halen. Het is zo lang geleden. Och ja, dat uitstapje naar de bierbrouwerij. Wat zijn Frans en ik toen heerlijk dronken geworden. Met een pittige vrijpartij na. Zonder gedoe verder. Het is er geloof ik na een verjaardagsfeestje nog één keer van gekomen. Maar toch ook niet de moeite waard om er na al die jaren nog herinneringen aan op te halen. Verliefd ben ik mijn hele schooltijd toch niet geweest?
Wie is dat nu weer? Hij schijnt me nog goed te kennen.  Komt wel heel enthousiast op me af. Tja, nu herinner ik het me. Hij hing altijd wat om me heen, liep met me op, had dan van alles te vertellen.
Waarom knuffelt hij me nou? Met hem heb ik toch echt amper wat gehad. Niks eigenlijk. Zelfs kalverliefde kon je het niet noemen. Zou hij me nu met terugwerkende kracht als zijn grote liefde zien? Ik vond hem al zo vertederend kijken. Het was toen al een beetje een dood vogeltje, deed me denken aan die trouwlustige mee-etende jongen uit het verhaal van Carmiggelt; die sukkel die hielp bij het afwassen. Zo´n jongen was het en zo´n man is het kennelijk ook geworden. Maar ja, je haalt de kwal binnen of het sinterklaas is.
Hoewel, met die vergelijking doe ik hem onrecht. Het was en is meer een muurbloempje dat van een beetje aandacht zo vreselijk kan opleven. Vreemd dat ik dat na al die jaren nog steeds blijf doen. Hij verdrinkt weer net zo makkelijk in mijn ogen. Zelfs een minzaam lachje ziet hij als een godsgeschenk. Och, laat ik hem nog maar een keer omhelzen. Als-ie maar niet gaat huilen.