Katsdolheid

Mijn kat is zijn soort onwaardig. Toen ik hem en zijn zusje 18 jaar geleden separeerde van moeders tepel, had ik beter moeten weten.
Wist ik veel dat ik in plaats van een, maar liefst twee katten in de zak kocht! In eerste instantie dacht ik aan doofheid, of juveniele dementie. Poes meed aandacht. Als ik erin slaagde haar aan te raken, vluchtte ze heen. Om elders, met boosaardig enthousiasme, de vacht schoon te likken welke ik had besmet. Wanneer ik trachtte haar rug te aaien, boog deze door met een onverwachte souplesse, om een nieuwe wasbeurt te voorkomen. Ze tijgerde wat af om contact te mijden!

Poes heeft het aardse bestaan intussen verruild voor de eeuwige jachtvelden. Kater daarentegen schijnt onsterfelijk. De resterende 8 levens die poes onbenut heeft gelaten, lijken door kater te zijn overgenomen. Gezien zijn risicoloos bestaan, heeft hij er nog 17 te gaan. Tot ongenoegen van mijn eega. Kater is namelijk allesbehalve een kat. Het enige kenmerk dat hij nastreeft is miauwen. Luid en op de verkeerde momenten. Bij het ochtendgloren is hij steevast de haan een stap voor en kwelt zijn aanhoudende gekerm ons gezin.

Zijn arsenaal geluiden is weergaloos. Volgt na 5 minuten geen reactie, dan gaat hij over op een noodkreet, waarbij we ons voorheen afvroegen wie hem te grazen nam. Intussen weten we beter. Als hij niet miauwt, slaapt hij. Hij is nooit in een boom geklommen, heeft nimmer met een klosje garen gespeeld of interesse getoond in soortgenoten.
De muizen kunnen aanschuiven bij zijn eten en voor vis haalt hij zijn neus op.
En toen hij laatst lag te slapen, liep er tot overmaat van ramp een naaktslak over zijn kop. Het beest was duidelijk al langer onderweg, want een slijmspoor trok van voor tot achter over kater. Kater sliep.
Nog 17 levens te gaan.

An.