Kerstinkopen impossible

Het zacht klikkende geluid van het slot op de deur doet haar hart in haar keel schieten.
Op haar hurken kijkt ze paniekerig om zich heen. Ze staart door de groene bladeren van de heg, die haar het uitzicht op de straat bijna compleet ontnemen. Als ze er zeker van is dat niemand het dichtklikken van de deur gehoord heeft, laat ze haar blik de achtertuin door glijden. Daar staat het, de oase van rust waar ze zich straks in zal bevinden. De centrale deurvergrendeling zal als een warme deken aanvoelen die haar van de koude buitenwereld zal behoeden. Ze springt op, en rent door haar achtertuin heen. De tijd tussen de aanraking van haar achterdeur tot de aanraking van haar autodeur lijkt op een volledig etmaal. Het voelt alsof ze van een duikplank is gesprongen, en ze net boven het warme water zweeft, tijdelijk vastgezet in de koude lucht erboven. Als ze haar autodeur opent, springt ze paniekerig naar binnen. Ze slaat het portier dicht en hoort het gezoem van de centrale deurvergrendeling
die automatisch inschakelt. Even glimlacht ze voldaan.

Ze start de motor van haar auto en rijdt haar oprijdpad af. De gouden poorten die haar achtertuin afsluiten zwaaien open als haar auto nadert. Als ze haar auto de poorten doorstuurt, hoort ze een fel getoeter links van haar. Drie auto’s, ieder met mannen die uit de ramen hangen schreeuwen haar van alles toe. Door de dikke glazen in haar auto hoort ze niet wat de mannen zeggen, maar toch weet ze wel wat de mannen willen. Ze probeert ze te negeren en trapt onwillekeurig het gaspedaal iets verder in. Als reactie daarop gaan de auto’s naast haar nog harder rijden, maar ze halen haar niet in. Het meisje probeert angstig haar ogen op de weg te houden, maar moet haar ogen af en toe dichtknijpen tegen de lichtflitsen die zich door haar autoramen boren.

Één van de auto’s geeft nog wat extra gas en stuurt haar auto naar de hare toe, om haar te doen afremmen. Uit paniek stuurt ze naar de kant toe, en ze voelt haar auto direct wegslippen in de natte berm. Uit alle macht trekt ze aan haar stuur en weet haar auto op de weg te houden. Ze snikt even en pinkt een traan weg. Ze probeert zichzelf voor te houden dat het niet ver meer is. Nog even en dan zou ze weer thuis zijn. Als ze in de stad aangekomen is, volgen de mannen haar nog steeds. Terwijl ze de parkeerplaats van een supermarkt oprijdt, breekt het klamme zweet haar uit. Straks moet ze uitstappen, straks zal ze niet meer door de auto beschermd zijn.

Als ze haar auto stilzet, klikt ze zicht vliegensvlug uit haar gordel. Ze opent in een razendsnel tempo haar autodeur en springt naar buiten. Ze begint direct snel naar de winkel te lopen, terwijl er van alle kanten mannen op haar af rennen. ‘Mevrouw Spears! Wat gaat u doen?’, ‘Britney! Is je haar al aangegroeid?’. Ze probeert het vragenvuur te ontwijken, maar voor de schuifdeuren van de supermarkt krijgen de mannen haar toch te pakken. Ze is omsingelt, om haar heen houden mensen haar onder schot met camera’s, fototoestellen en memory-recorders. Hulpeloos kijkt ze over de hoofden van de tientallen mannen rondom haar naar de dichte schuifdeuren van de supermarkt. Het zou nog uren gaan duren voor ze die zou bereiken. Het zou nog uren gaan duren voor ze met haar kerstinkopen kon beginnen.