Kerstservies

Sint Nicolaas is zojuist pas aangekomen in het land, we zitten nog lang en breed in het [url=http://www.linkylog.nl/pivot/entry.php?id=80]pepernoten-tijdperk[/url], en toch kwam vandaag het kerstservies uit de kast. Mijn oom en tante bleven eten, en mijn moeder vindt het altijd fijn als er gasten zijn om een overeenstemmend servies op tafel te zetten. En zolang dat niet in de zomer is, dan komt het kerstservies tevoorschijn. Voordat dat kerstservies twee jaar geleden het huis in kwam, zijn er toch wel enkele discussies gevoerd. Zowel mijn vader als ik vinden het namelijk grote onzin; waarom een servies aanschaffen, welke je misschien hooguit drie maal per jaar op tafel kan tentoonstellen? Bovendien zie je er überhaupt weinig van, want als het goed is, is je bordje rijkelijk gevuld met allerlei lekkers (kerst; vreten op aarde) en zijn de kerstboompjes en de afgebeelde rendieren die de slee van de kerstman voortrekken op het bord niet eens te zien!

Mijn vader en ik verloren echter de strijd en het kerstservies werd volop gespaard met de zegeltjes/airmiles van de AH. Het argument dat het te veel zou kosten ging dus helaas niet op. En toen begon de ellende. Eerst dinerborden, toen de ontbijtbordjes, dessertschaaltjes en ook een aantal losse schaaltjes konden niet ontbreken. Het werd gewoonweg steeds meer! Het jaar erop (jammer genoeg waren ze bij de AH blijkbaar nog steeds niet van die zooi af), werd de collectie nog eens uitgebreid door van elk bordje nog een tweetal aan te schaffen. “Voor de gasten”, aldus mijn moeder.

En vandaag waren er gasten. En het is geen zomer meer. En waarschijnlijk zaten de borden van het ‘normale’ servies héél toevallig allemaal in de afwasmachine, waardoor het kerstservies wel geshowd moest worden. Dus was het vanavond weer de première van het jaar voor het kerstservies. Na het hoofdgerecht (welke trouwens opvallend veel op een kerstdiner leek; varkenshaasje met perzik en kaassaus) zorgden mijn oom en tante voor het toetje. Op de kerstbordjes uiteraard. Het werd stoofpeertjes met vanille ijs, amandelen en slagroom en een gecarameliseerde saus. Ook echt een kersttoetje. En super lekker! Met de saus was het alleen een beetje fout gegaan. Mijn tante vond deze nog iets te dun en zette deze (tegen beter weten van mijn oom) nog eventjes in de koelkast voordat het toetje geserveerd werd. Gevolg; de saus was ontzettend plakkerig geworden. Je vork en mes moest je maar niet te lang bij elkaar houden, want ze van elkaar krijgen zou nog wel eens problemen op kunnen leveren. Je kiezen kon je beter ook maar niet op elkaar drukken of je zou nog wel eens een tijdje met gesloten mond rond lopen. Bison-kit zou er echt jaloers op zijn!

Natuurlijk bleef de saus ook kleven aan de bordjes. “Ja, nu zijn ze hélemaal verpest. Niet meer te gebruiken. Want dat gaat er nooit meer van af! Zal ik ze maar meteen weggooien, pap?” Maar dat feestje ging niet door. Daar stak mijn moeder, helaas, een stokje voor…