“Rij maar snel naar de spoedeisende hulp”, zei de huisarts. Hij zou het ziekenhuis op de hoogte brengen. Het was acht uur, ochtendspits dus, en ontzettend druk op de weg. Het leek wel of alle verkeerslichten op rood sprongen om ons te pesten. Toen we uiteindelijk bij het ziekenhuis aankwamen konden we zo doorlopen, er stond een heel team klaar van kinderartsen en verpleegkundigen.
Ons kind werd overgenomen door de deskundigen; onderzocht, bevoeld, geprikt. Wij stonden erbij, volledig machteloos.
De diagnose werd al snel gesteld: “hersenvliesontsteking”, maar dat wisten wij al. We gingen naar de kinderafdeling maar voor alle zekerheid werd een IC-bed gereserveerd want het was een dubbeltje op z’n kant.
Heel veel anstige uren zaten we aan dat bed. De slangen, piepjes, ernstig kijkende verpleegsters en artsen zagen we niet, wij zagen enkel ons kind.
We hebben hem als het ware “beter” gekeken. En terugkijkend op die slopende uren en dagen moet ik toegeven dat het de moeite waard is geweest.
11 reacties
KingArthur · 18 november 2006 op 14:16
Mentale bijstand is ook hulp. En iemand helpen is altijd de moeite waard.
Kort stukje, te kort eigenlijk. Ik ben benieuwd of je de geboden hulp goed vond of dat jullie je hierin alleen voelden staan.
Estrella · 18 november 2006 op 14:30
Ik sluit me weer eens volledig bij King Arhtur aan. Mentale hulp is ook hulp. En misschien komt het wat bloeddorstig over maar inderdaad, eigenlijk is je stukje te kort. Het leest naar meer, meer willen weten.
Wat zal dat schrikken zijn geweest voor jullie…
Bitchy · 18 november 2006 op 15:09
Ook ik weet wat het is om bij het bed van je kind te staan op deze manier. Ook dat je het nooit zult vergeten.
Je hebt geprobeerd om tijdens het schrijven afstand te nemen maar toch je gevoel trouw te blijven, denk dat dat nog het meest indrukwekkende is.
SIMBA · 18 november 2006 op 15:59
Ja, het is inderdaad erg kort. Ik denk dat ik bang was om te gaan “zeuren”.
pally · 18 november 2006 op 16:42
De sfeer heb je invoelbaar weergegeven, Simba.
Maar het invoelen moet iets langer duren om te kunnen settelen.
Overigens begrijp ik wel je angst om te lang te zijn.
Een soort verlegenheid waar ik soms ook mee zit.
Je durft het niet langer maken want dan gaat de lezer zich misschien vervelen …Klopt dat?
Pally 😕
SIMBA · 18 november 2006 op 17:39
Ja Pally, dat klopt. En zeker omdat dit mijn eerste stukje is.
Ik hou niet van lange verhalen maar zie wel in dat dit te kort is.
arta · 18 november 2006 op 19:25
SIM!!!!
En jij zegt dat je niet kan schrijven!
Goed dat je het geprobeerd hebt, want ondanks dat het wat aan de korte kant is, vraagt dit wel om méér.
🙂
Li · 19 november 2006 op 20:20
Ga vooral door met schrijven Simba!
Doe iets met de reacties en ik weet zeker dat je zult groeien.
Li
KawaSutra · 19 november 2006 op 23:18
Angstige momenten. Niets moeilijker dan daarover te schrijven, want dan beleef je het weer opnieuw.
SIMBA · 20 november 2006 op 08:20
[color=00CC00]Bedankt voor de reacties, en ik zal proberen er iets mee te doen als ik nog eens iets schrijf.[/color]
Ma3anne · 20 november 2006 op 10:23
Wanneer je gebruik had gemaakt van de kracht van de laatste regel in een column, was hij, ondanks de geringe lengte toch erg goed geweest.
Tot aan de laatste regel vind ik hem heel sterk.
Op naar de volgende! Doen hoor! 🙂