Als je tevreden kan zijn, heb je elkaar eigenlijk nauwelijks nog iets van materie te geven. Het is dan ook daarom dat mijn broer, mijn zus en ik elkaar geen verjaarscadeau meer geven maar trakteren op een dagje uit naar een gelegenheid gekozen door de jarige. Na een lang beraad werd het dagje uit, ter ere van de verjaardag van mijn zus, verzilverd. Ze is het afgelopen najaar al jarig geweest maar vandaag zou het er dan toch van komen. Vandaag gingen wij terug naar de plek waar ik uit de klei getrokken ben. Een plek waar alle clichés van Nederland samenkomen. De molens, de klederdracht, het draaiorgel de oliebollen en natuurlijk de bollenvelden met hun bloemen. Kortom: de Keukenhof, Lisse.

Twaalf jaar later dan bezongen, was het voor mij tijd het testament op te maken van mijn jeugd. En terwijl ik in het labyrint van buxushagen aldaar op zoek ben naar de uitgang, verdwalen mijn gedachten in het doolhof van mijn herinneringen. Waren de parkeerplaatsen waar ik zojuist mijn auto had gezet, niet de trainingsveldjes van de voetbalclub? Zou de lagere school nog steeds bestaan en zou het hoofd daarvan nog in hetzelfde huis wonen? Hoe zou het vriendinnetjes van weleer vergaan?

Een bezoek aan het ouderlijke huis en de buurt waarin deze staat kon antwoord geven op de vragen die ineens zo belangrijk leken. Maar ook een zeer welkom onthaal van de ouders van een vriend van mij droeg hieraan bij.

Het zorgeloze leven waarin ik toen verkeerde werd, door gebrek aan referentie, snel tot norm verheven waardoor de herinneringen uit mijn jeugd zo waren afgevlakt. De confrontatie hiermee maakte deze weer zo levendig als ware het de dag van gisteren en deden mij beseffen hoe gelukkig ik werkelijk had mogen zijn. Misschien is het jammer dat er weinig persoonlijk beeldmateriaal beschikbaar is uit deze vervlogen tijd om het geheugen wat te ondersteunen. Aan de andere kant, waren de dingen die ik vergeten was wel de moeite waard om met me mee te dragen? Geluk en rijkdom zitten hem niet in een gearrangeerd plaatje maar de goede herinneringen die je gedurende je leven met je mee mag nemen.

Categorieën: Diversen

12 reacties

champagne · 23 april 2005 op 17:16

[quote]En terwijl ik in het labyrint van buxushagen aldaar op zoek ben naar de uitgang, verdwalen mijn gedachten in het doolhof van mijn herinneringen. [/quote]

Ik smelt bij het lezen van zulke prachtige zinnen!

[quote]Het zorgeloze leven waarin ik toen verkeerde werd, door gebrek aan referentie, snel tot norm verheven [/quote]

Kees Schilder · 23 april 2005 op 18:29

Ja, die zinsbouw en de compositie doen het hem.
Fantastische column

pepe · 23 april 2005 op 19:04

[quote]De confrontatie hiermee maakte deze weer zo levendig als ware het de dag van gisteren en deden mij beseffen hoe gelukkig ik werkelijk had mogen zijn.[/quote]

En hoe gelukkig je nu kan zijn, dat je toen al gelukkig was, ook al besefte je het misschien niet op dat moment.

Louise · 23 april 2005 op 19:57

en deze dan:
[quote]Een plek waar alle clichés van Nederland samenkomen.[/quote]
Het heeft iets poetisch dat schrijven van jou, absoluut.
En ik vind het mooi.

sally · 23 april 2005 op 23:17

Ja,
Weer knap geschreven.

liefs
Sally

Dees · 24 april 2005 op 10:44

Mooie zinnen, zeker. En toch mis ik iets in deze column, of heeft het hier en daar iets gekunstelds. Maar dat is maar een mening. Technisch zit het zeker knap in elkaar!

Raindog · 24 april 2005 op 11:51

Weetje Arthur, als je zo mooi schrijft zoals jij doet, dan vallen onvolkomenheden des te eerder op. Dit omdat ze zo schril afsteken bij alle andere woorden en zinnen. Zonder flauw te willen doen: er zijn een paar. Blijft onverwijld over; een prachtige column met woorden en zinnen om je vingers bij af te likken. Kan wat Dees vermoedt te missen, misschien ook het idee zijn dat jouw herinneringen misschien wel jouw door jezelf gearrangeerde plaatje zijn geworden zonder dat je dat met zoveel woorden zegt?

Mup · 24 april 2005 op 17:59

Dat je juist door herinneringen zo weer terug op aarde kan komen, ik besef het nu met een ziek familielid, waar de band helemaal niet zo sterk mee was.

Columns zoals deze spreken me altijd wel aan omdat je er m.i. als lezer alle kanten mee uit kunt,

Groet Mup.

WritersBlocq · 24 april 2005 op 20:23

Hij is weer zo mooi, toppertje!

Wright · 25 april 2005 op 11:19

[quote]Aan de andere kant, waren de dingen die ik vergeten was wel de moeite waard om met me mee te dragen? [/quote]
(Ik zie hier een kleine contradictie?)
Inderdaad prachtige, meeslepende zinnen!

KingArthur · 26 april 2005 op 09:31

Dank voor alle reacties 🙂

Ma3anne · 26 april 2005 op 10:16

Hoho niet te snel, ik wilde ook nog even zeggen dat ik het weer een echte Kingcolumn vind in een stijl waarvoor ik geen ander woord weet dan ‘gedragen’, zoals bij een echte King past. Altijd mooi om te lezen, maar ik sluit me ook bij Dees aan.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder