Kip zonder kop

Ga er maar aanstaan: een hele rits kinderen veilig naar de overkant loodsen. Piepende remmen, knarsetandende ikbentochalzolaatburgers, maar gelukkig ook vriendelijk lachende moeders en in hun handjes klappende kinderen. Het leven een moedereend gaat niet over kroos. Wel heeft ze, na vaak meer dan één paring die meer van even zovele verkrachtingen hebben dan van romances, veel kroost. Nu moet gezegd worden dat de Eend in al zijn variaties goed boert in ons land. Het diertje is dan ook goed aangepast aan de verschillende lifestyles die dit kwakende schepsel zijn toebedeeld door Moeder Natuur en door de meer een handje helpende Homo Sapiens. Wat wij geheel in strijd met de realiteit nog steeds de Wilde Eend noemen is soms zo tam, dat het waggelend, of juist lekker ineengedoken liggend, bij huisdeuren of in voortuinen wacht of de Mens wellicht wat lekkers weg te geven heeft. Luid snaterend – en soms fel uithalend naar een soortgenoot, waarbij kleur of herkomst overigens geen rol spelen (dit in tegenstelling tot sommige exemplaren van het Verschijnsel Mens die de ziekelijke eigenschap hebben wél naar kleur en afkomst te selecteren. Breek me de eendenbek niet open.)

Mensenrechten zijn, hoezeer ze ook onder druk staan, algemeen erkend. Maar eenden, en dan in het bijzonder de vrouwtjes, lijken geen rechten hebben. Wees ik al eerder op de seksdrama’s die aan het vertederende beeld van moedereend met kroost voorafgaan, we kunnen ook wijzen op de vele dood-door-schuld tragedies die menig eendenfamilie treft in het voortrazende verkeer. In de vorige eeuw schreef ik daarover de volgende bontje (haiku):

doodgereden eend
kuikens piepen tevergeefs
snelverkeer gaat voor

Waarom de Mens zo’n haast heeft kan hij zelf vaak niet eens uitleggen. Het is zo gewoon geworden dat het een natuurverschijnsel lijkt. Niets is echter minder waar. Misschien moeten we wat dat betreft eens meer naar de Eend kijken. Misschien razen al die haantjes de voorsten ‘gewoon’ naar de ondergang, als een kip zonder kop…